Wie de Utrechtse gitaarpopscene nauwlettend in de gaten houdt, had het natuurlijk al een poosje in de smiezen: het Utrechts/Amersfoortse vijftal Perneau zit momenteel behoorlijk in de lift. Zo werd de band op basis van haar eerste demo geselecteerd voor zowel de 'Utrecht speelt uit!'- toernee (gepland optreden: 29 september in Den Bosch, met Sally Skunk) als de 'Utrecht plugt uit'-avonden, staat de band ook daarnaast steeds vaker op de planken en bracht een mooie speling van het lot de jongens afgelopen weekend zelfs naar Berlijn, voor een optreden in de überhippe club Magnet. En dat alles met dank aan Birgit, de Berlijnse vriendin van gitarist Bram van den Hurk. Zij kende toevallig de programmeur van de Soundcheck, de bandjesavond van cultureel magazine GOON die iedere maand in de Magnet plaatsvindt. En aangezien die programmeur over het schijfje behoorlijk te spreken was, was een optreden (samen met de populaire electropoppers Die Raketen) al gauw geregeld. Maar goed, hoe mooi zo'n optreden in Berlijn natuurlijk ook op je band-CV staat, de grote vraag is en blijft natuurlijk hoe nuttig zo'n show eigenlijk is. Want Berlijn is en blijft een stad waar mensen heel veel gewend zijn. Een stad waar mensen iedere dag wel een show kunnen zien, mochten ze willen. En waar ze op slechte of matige bands echt niet zitten te wachten; daarvan hebben ze er zelf simpelweg ook al veel te veel. Berlijn is een harde stad, waar je als band flink voor de bijl gaat. Wanneer je in een stad als deze de mensen koud laat, weet je dat je als band net zo goed kunt inpakken. Maar wanneer je de mensen hier op een bepaalde manier weet mee te krijgen, kun je dat in ieder geval als teken beschouwen dat je met je muziek goed op weg bent. Een ideale stad voor een showcase dus. Maar ja, op welke manier houdt een relatief nieuwe Utrechtse gitaarband zich staande in een stad als deze? Natuurlijk, de mannen van Perneau hebben een prima demo gemaakt, weet enkele prachtige gitaarsongs in haar pocket, en werd onlangs door GUN Magazine zelfs tot 'de belangrijkste aanwinst voor Utrecht in tijden' bestempeld. Maar is dat ook genoeg? Mogelijke minpunten zijn er namelijk ook genoeg aan te wijzen: zo is de band nog vrij nieuw, heeft ze in haar bestaan nog niet al te vaak opgetreden, en heeft zanger Titus Leeuw ondertussen herhaaldelijk het verwijt gehoord op het podium tamelijk schuchter over te komen. Dit laatste punt is ook in Berlijn in ieder geval nog duidelijk merkbaar. Zo duurt het tot het eind van het optreden voordat Leeuw zich in zijn rol als voorman enigszins op zijn gemak begint te voelen. Of het de concentratie op zijn zang is, de taalgrens, of gewoon de zenuwen, wordt nooit helemaal duidelijk. Maar als vis in het water lijkt de zanger zich vandaag niet te voelen. Eén keer probeert hij er tussen de nummers nog een Duitse klassieker tussendoor te gooien ('Haribo macht Kinder froh, und Erwachsene ebenso'), maar helaas: zonder al te veel succes. Natuurlijk, het is veel te makkelijk op dit ene punt de hele band af te rekenen. Maar 'presentatie' is tegelijk wel een punt dat, om waar ook ter wereld boven het maaiveld uit te kunnen steken, behoorlijk essentieel is. Gelukkig maakt de rest van de band op dat punt behoorlijk veel goed. Aan inzet namelijk geen gebrek vanavond: bassist Rogier van den Brink staat een geestdriftig portie te bassen, en ook de veelvuldige glimlachjes tussen drummer Tom Idema en gitaristen Ramon Passier en Bram van den Hurk, laten zien dat dit een band is die er lol in heeft. Die vuur in haar spel zoekt. En het vanavond bij vlagen ook vindt. Een van de voornaamste troeven van Perneau bestaat uit de kekke gitaarloopjes van beide gitaristen, die gezamenlijk de songs naar een beduidend hoger plan kunnen tillen. En het zijn ook die loopjes die er vanavond bij songs als 'Attitude Is Attitude' en 'Control' sprankelend uit lijken te komen. Gevolg is dan ook dat Perneau de zestig man publiek die er staan (op veilige afstand: het geluid staat namelijk véel te hard om vooraan überhaupt te kunnen genieten- noem het de Berlijnse Geluidsmuur) een klein uur lang behoorlijk bij de les weet te houden. Het publiek blijft rustig staan, applaudiseert beschaafd tussen de nummers en weet de band, tot haar eigen verrassing, zelfs nog tot een toegift te bewegen. Veel meer is het niet vandaag (of het moet die ene verkochte demo zijn), maar minder al helemaal niet. Perneau geeft zeker geen optreden dat de bezoekers eeuwig voor de geest zal blijven staan, maar de band weet zich in de Duitse hoofdstad in ieder geval wél goed staande te houden. En dat laatste is voor een band die zich nog maar net in haar natuurlijke groeiproces (optreden, optreden, optreden) bevindt, een uitstekende gedachte om op verder te bouwen. Veel spelen, veel nummers schrijven, veel ervaring opdoen: het zijn clichés, maar ze zijn voor een band als Perneau momenteel van groot belang om 'eruit te kunnen halen wat erin zit'. Want zoals collega Coehorst vorige maand al in EKKO opmerkte: de potentie is er zeker. Ze moet alleen nog tot volle wasdom zien te komen. Perneau Gezien: Club Magnet, Berlijn Zaterdag 18 september 2004.