Vanavond staan in EKKO twee echte singer-songwriters op het programma. De inmiddels in Utrecht wonende Marike Jager opent het bal. In 2003 won ze de Grote Prijs van Nederland en ze speelde het afgelopen jaar kriskras door het land. Van Folkwoods, tot kleine kroegen. Het heeft haar nog verder gevormd. Was haar presentatie destijds al genoeg om de singer-songwriter finale overtuigend te winnen, wat we vanavond zien, staat nog een paar treden hoger. Zelfverzekerd, guitig, maar ook geconcentreerd en bloedserieus. Een prille no-nonsense singer-songwriter met de stem én het materiaal om het ver te schoppen. Met een toetsenist en drummer als begeleiding varieert Jager tussen bluesy werk en echte liedjes; daarin een lichte hang naar Sheryl Crow. In haar refreintjes neigt Jager nog wel eens naar Ilse de Lange, maar over het geheel bezien overheerst haar eigen, originele klasse. Daarbij laten we de wel erg van An Pierlé afgekeken pianosong even buiten beschouwing. Al met al is Jager een knappe toevoeging aan het Nederlandse singer-songwriterpalet. Prachtig hoe haar set een ‘Nighthawks at the Diner’-achtig sfeertje oproept. De EKKO is gepast muisstil. Hoofdact van deze zondagavond is A Girl Called Eddy. In het voorjaar stond ze in het voorprogramma van Josh Ritter. In de grote zaal van Paradiso ging het niet echt lekker. Haar popliedjes vielen in scherven uiteen. Een blijvend warm gevoel kreeg ik er niet van. Achter de bandnaam gaat Erin Moran schuil. Deze Amerikaanse singer-songwriter weet op haar platen wel in te palmen. Zoetwiegende popsongs op klassieke leest geschoeid en gloedvol geproduceerd; precies goed voor een romantische avond, met een flesje rode wijn. Behaaglijk als een knisperend haardvuur. Zielenpijn kan tot heel veel moois leiden. Diepe dalen heeft Moran gekend, maar die heeft ze weten om te zetten in prachtige pop. Zonder gêne voluit in de lijn van Burt Bacharach, Aimee Mann. En Dusty Springfield ook. Live is A Girl Called Eddy inmiddels uitgebreid tot een echte band. Het zal de schamele bezetting in Paradiso wel geweest zijn. Want Moran en co imponeren in EKKO. Soms gaan de gedachten uit naar het stemgeluid van Carol van Dijk, dan weer hinten de arrangementen met viool en trombone naar Schotse pracht. A Girl Called Eddy heeft zeker genoeg eigen gezicht én zeggingskracht om daar een mooie mix van te maken. Helaas is haar materiaal net niet echt breekbaar. Laidback is een betere term. Kabbelend, vol zwoele melodieën, maar zonder echt dwingend te zijn. Niet de zachte en niet de in-your-face kant op. Een beetje zoals The Cardigans dat ook konden zijn. Moran smelt dan weliswaar bijna onder de spotlights – daarom blijft een toegift na een krap uur uit – de zaal wil maar niet warm worden voor haar werk. En dus verwordt A Girl Called Eddy voor velen tot behang. Daar kun je best overheen praten, denkt de mooi gevulde EKKO. Vanaf het eerste tot het laatste nummer kletst het publiek vrolijk door en over de muziek heen. Okee, het mag dan misschien niet allemaal écht bij de strot grijpen, maar ongegeneerd door een act heen kakelen, getuigt wel van erg weinig respect voor de artiest. Desondanks speelt A Girl Called Eddy vandaag een puike show. En de uitblijvende, maar vaak toch ook erg obligate toegift wordt niet eens gemist. Het plaatje is af. Zo kan het dus ook bij A Girl Called Eddy: sfeervol, warmbloedig en gewoon goede popnummers met dito teksten. Tel daarbij Marike Jager op en je hebt weer een heel mooie zondagavond. A Girl Called Eddy & Marike de Jager Gezien: EKKO, zondag 19 september 2004