Minco Eggersman won dit jaar met at the close of every day een 3voor12 Award voor het beste Nederlandse album van het jaar, 'the silja symphony'. Daarnaast is recentelijk ook zijn solo-debuut 'Wagon Fair' (onder de naam ME) verschenen. Op deze americana-plaat vormt de amish-cultuur in de VS de muzikale leidraad. Vanavond nam Eggersman plaats op de drumkruk bij The Spirit That Guides Us. Iets heel anders dan at the close of every day en zijn solo-werk. The Spirit That Guides US, oftwel TSTGU, brengt, zoals het zelf zegt, indie-rock met elementen uit pop en hardcore. Na een album, drie ep's en een split met The Lionheart Brothers verscheen onlangs het tweede album ‘North and South’. Op dit album laat TSTGU duidelijker een pop-kant horen, de epische explosieve nummers uit het eerdere werk zijn op deze plaat iets minder aanwezig. Naast Eggersman bestaat TSTGU uit een divers gezelschap muzikanten. Deels komen deze uit andere bands op het Sally Forth label, deels uit het buitenland; een gitarist uit Hongkong, een bassist uit New York. De zanger en de gitarist zijn ook terug te vinden in o.a. this beautiful mess. Dan nog iemand die keyboards speelt en iemand die de longen uit zijn leeft schreeuwt, en het predikaat supergroep lijkt om de hoek te liggen. Deze toestanden doen sterk denken aan de hele inteelt scène rond labels als Saddle-Creek in Omaha, Nebraska. Iedereen speelt daar ook bij elkaar in bandjes, denk aan Bright Eyes, The Good Life, The Faint. Maar dat is toch wat iedere muzikant wil, zoveel mogelijk spelen. Vanavond kwamen de mannen langs tijdens hun korte Nederlandse tour in de bezetting die ook op de plaat te horen is. Dat is vrij uniek, aangezien de band regelmatig van bezetting wijzigt vanwege de drukke agenda’s van de leden. Rond kwart voor tien kondigde een onheilspellend intro-muziekje het begin van het concert aan. ‘El Salvador’ vormde het startsein, de opener van ‘North and South’. De geluidsmix was op dat moment ongelofelijk scheef, de geluidsman moest nog even wakker worden. Na een nummer of vier had hij zijn zaakjes enigszins op orde, en op volume. De eerste helft van concert bestond vooral uit nieuw materiaal, liedjes die onderling niet zoveel van elkaar verschilden passeerden de revue. Het publiek stond er ook nog vrij rustig bij, met uitzondering van de enkeling die alles meezong. Het recente werk doet sterk denken aan this beautiful mess. Niet bepaald een logische voortzetting van het geluid dat je vindt op het debuutalbum van TSTGU. Misschien dat de bezetting van this beautiful mess en diens instrumentarium deze nummers beter zou overbrengen. De rommelige gitaarsound kwam deze nummers in elk geval niet ten goede. Het veelzijdige en kenmerkende stemgeluid van Arjen van Wijk werd hierdoor vaak overstemd. Het begin van het concert miste de intensiteit die ik had verwacht. De sferische stukken van het debuutalbum ‘The Sand, The Barrier’ kregen weinig aandacht in de set. Maar toen de wat minder toegankelijkere, hardere stukken van het eerste album gespeeld werden revancheerde de band zich sterk. Het publiek reageerde enthousiaster en dit had ook weer zijn effect op de band die met meer vuur ging spelen. De bandleden begonnen aan een inhaalrace en wonnen het publiek snel voor zich. Na een toegift van twee nummers hield de band het na iets meer dan een uur voor gezien. Na een valse start, laat deze groep gelukkig middels een enorme eindsprint zien dat ze thuishoort in het aanbod van Nederlandse kwaliteitsbands. Gelukkig is er nog steeds een vraag naar… The Spirit That Guides Us Gezien: Tivoli de Helling, dinsdag 19 oktober 2004