Het afgelopen jaar won Eleven de Grote Prijs van Nederland in de categorie pop/rock. Als gevolg daarvan speelde de band deze zomer onder andere op Lowlands, waar de heren een goede indruk achterlieten. Zanger Antonie Fountain kreeg onlangs ook nog eens in zijn eentje Café de Stad muisstil tijdens Utrecht Plugt Uit. Niet vreemd dus dat de band geldt als een van de grootste beloften uit de Utrechtse gitaarscene. Grote beloften wekken hoge verwachtingen, en die zijn voor dit plaatje dan ook op zijn plaats. De zeven tracks op She Is Always Right werden opgenomen in de Utrechtse Mailmen studios en het Hilversumse Wisseloord, en werd geproduceerd door Martijn Groeneveld (verantwoordelijk voor onder andere Solo en at the close of every day) en René de Vries (o.a. this beautiful mess). Bepaald geen slecht gezelschap, en muzikaal klopt het dan ook wel allemaal op She Is Always Right. De gitaararrangementen zijn mooi en helder, en de songs hebben stuk voor stuk prettige melodieën. Maar, het moet gezegd, echt spannend wil het niet worden, omdat het experiment niet echt gezocht wordt. In Don’t You Know kent de EP in elk geval een sterk liedje met radio-potentie. De melodie is aanstekelijk, en vooral het vaak herhaalde refrein (misschien iets té vaak) blijft onherroepelijk in het hoofd zitten. Ook ballad Speak Up, Baby heeft een mooie melodie, en kent wat meer subtiliteit dan Don’t You Know. De wat snellere nummers schurken wat aan tegen het Excelsior-geluid, met opener Like A Drug als meest geslaagde voorbeeld. Als afsluiter vinden we een uitgeklede versie van het nummer Aurora (eerder al te vinden op de Unsigned cd van het NPI, en vaste opener bij optredens). Deze slottrack laat zien dat Eleven er nog lang niet is. Aurora is, zeker in deze vorm, een regelrechte tranentrekker. Zanger Antonie Fountain wordt in deze uitvoering begeleid door slechts een piano. Muzikaal is het misschien al wat aan de zoete kant, het echte probleem zit ‘m in de tekst. Zinnen als “Your love is closer than light. You are in every breath I breathe. A crown, fit for a king. Your love, your love it makes me sane. So I’ll shout hallelujah forever” zijn wat mij betreft van een bijna stuitende clichématigheid. Het zal misschien niet moeilijk zijn grote artiesten aan te wijzen die soortgelijke woorden toch tot leven hebben weten te wekken -niemand heeft gezegd dat popmuziek ingewikkeld moet zijn- maar Antonie Fountain kan dat helaas op Aurora niet. In de kale setting klinkt zijn stem hier en daar zelfs ronduit wankel. Dat geeft aan waar eigenlijk het grootste probleem van Eleven ligt. Zanger Antonie Fountain is niet bang voor grote woorden, maar dat leidt ertoe dat zijn teksten nu en dan wat pathetisch overkomen. De gekozen thema’s lenen zich daar erg voor: verlangen, liefde. Zonder u lastig te vallen met uitgebreide tekstanalyses: de geciteerde passage is helaas niet het enige voorbeeld. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die daar minder problemen mee hebben dan ik, en Eleven is bepaald geen kansloze band. Inmiddels staat er al een behoorlijk aantal hitgevoelige liedjes op de setlist, maar naar mijn idee moet er vooral tekstueel toch nog heel wat gebeuren voor de band nationaal kan doorbreken. Eleven – She Is Always Right (eigen beheer)