Wat is dat toch tegenwoordig? Zet een band neer in de bovenzaal van de Paradiso en de tent loopt aardig vol. Vraag alleen niet waarmee, want babbelen is vaak belangrijker dan de gebrachte muzikale waar. Programmeer dezelfde act in EKKO en het is liefhebbend en respectvol luisteren alom; van die amper vijftig mensen die komen opdagen. En dus is het meer dan eens een lege bedoening aan de Bemuurde Weerd. Behalve dan weer wanneer OOR of andere Grote Media een band besproken hebben. Zie Franz Ferdinand’s twee poging of Death Cab For Cutie. Dan puilt EKKO aan alle kanten vervaarlijk uit. Helaas voor de bands, was het vanavond weer zo’n indie EKKO-avondje zonder hoge opkomst. Jammer, want de wegblijvers hebben wat gemist! Ergens zal het feit dat dit trio bands uit Norwich e.o. vanavond in Utrecht speelt wel te maken hebben met een informele uitwisseling. Postrockers wevsdeath spelen vrijdag immers in de thuisstad van Magoo, Fiel Garvie en Bearsuit. En we mogen de groepen dankbaar zijn dat ze die handreiking hebben aangenomen en het EKKO podium kwamen sieren. Verrassend genoeg wordt de triple-bill geopend door Magoo. Nota bene de enige band van de drie die op wat roem kan teren. Zo werd Magoo getekend door het Schotse Chemikal Underground label en katapulteerde BBC Radio One goeroe en brombeer John Peel hen naar nog wat grotere hoogten. De liefde met de Glasgowse platenbazen is inmiddels voorbij: overal en nergens komen de platen van Magoo uit. Op Fierce Panda en nog kleinere labels. Gelukkig maar, want het werk van Magoo mag er zijn! Een combinatie van energieke fuzzy popsongs met een twist die wel doet denken aan bijvoorbeeld The Delgadoes. Zij het zonder de voor die band zo kenmerkende neiging om de dingen mooier te maken dan ze hoeven te zijn. Kortom: Magoo is gewoon een klasse indierockgroep; die vooral niet in de kuil valt die Snow Patrol nogal nekt. Namelijk: afvijlen wat lekker ruw mag blijven. The Flaming Lips en rockende gasten van Saddle Creek doemen op wanneer Magoo zijn veertig minuutjes vult. Gezegend met een typische indie-dude als frontman en een aantrekkelijke bassiste staat Magoo zijn mannetje… en ook zijn vrouwtje dus. Onbegrijpelijk alleen dat Magoo opent vanavond. Het was een waardige headliner geweest! Engels zonder Britpop of –rock te zijn. Kom daar nog maar eens om. Afbreken en ombouwen geblazen dus. De show moet dóór. Er staan immers maar liefst drie bands op de rol vanavond. En voor Bearsuit moet er nogal wat aan instrumentariumzooi het plankier op gezeuld worden. Zonder compleet te willen zijn, noem ik: accordeon, viool, bugel, dwarsfluit, een stuk of vier keyboards, iets wat op een theremin lijkt. Dan heb ik het nog niet eens over de bekende bandbezetting van drums, bas en twee gitaren. Met andere woorden: Bearsuit sleept flink wat spulletjes met zich mee. De hamvraag is dan ook: hoor je dat eraan af? Ja, luidt het bevestigende antwoord! En hoe! Niet gehinderd door enige vorm van gene wordt een full-frontal attack gelanceerd. Een aanvalsgolf die vaak vraagtekens plaats bij de muzikaliteit van Bearsuit. Maat houden, harmonie, structuur: nee, daarvoor moet je niet bij deze drie vrouwen en even zoveel mannen zijn. Soms doet Bearsuit denken aan Japanse punkhectiek, dan weer hoor je ineens een Isobel Campbell-achtig stemmetje opduiken. Kakofonie voert meer dan eens de boventoon. En toch is Bearsuit – zelfs zonder de berenpakjes die de band soms draagt – amusant. Waar dat aan ligt? Misschien wel aan uw recensent. Misschien ook wel aan de ontwapenende onkunde waarmee Bearsuit zich met tomeloze, enigszins onderkoelde inzet presenteert. Is het een pose? Gemaakt en geboren uit een totaal niet-kunnen? Of is het een bewuste muzikale keuze? Omdat Bearsuit ergens mijn sympathie heeft gewonnen, wil ik daar niet in treden. . L’art pour l’art kan immers ook uitmonden in teringherrie als Merzbow. Bearsuit blijft verre van dit soort noise. Doet eerder denken aan een gemankeerde versie van Belle & Sebastian; een soort ADHD-Josti Band variant welteverstaan. Noem het extreem doen omdat je niet beter kunt, noem het weldoordacht een eclectische indieweg kiezen die van de hak op de tak springt. Ik vind het allemaal best. Bearsuit is in ieder geval vermakelijke kost: soms tenenkrommend vals, bij vlagen geniaal spastisch. Ze weten in ieder geval te vermaken, tussen alle hectiek, onkunde, niet gestemde gitaren en Aldi-keyboards. Fiel Garvie mag daarna het licht uitdoen. En dat lukt verdomd aardig. Op IJslandse leest geschoeide zachtzoemende indiepop vult de EKKO; compleet met bijpassende fluisterzang. Behaaglijk, zoetwiegend en vol referenties aan – inderdaad – Múm en Sigur Rós. Laat daar nu ook weer eens helemaal niets mis mee zijn. Behalve dan dat dit idioom in de handen van Fiel Garvie een tikkeltje eentonig neigt te worden. Daar maalt de EKKO niet om. Dromen hóeven immers niet verstoord te worden. Het quasi-postrockende climaxslotnummer is dan ook volstrekt onnodig en ergens veel te voorspelbaar. Fiel Garvie mag ook zo wel getekend worden door labels als Jeepster, of Chemikal Underground. En daarmee is de cirkel weer rond. In Nederland heeft drgadrga zich ontfermd over deze band. Luister in een goed gesorteerde platenzaak maar eens naar Fiel Garvie en je bent hoogstwaarschijnlijk op slag verkocht, als je bovenstaande bandjes hoog hebt zitten. Navelstaren kan soms best mooi uitpakken. Je dromen worden er alleen maar mooier van. En zo vormde een trio bands uit de buurt van Norwich een mooi clubje. Pure indierock in een breed uitwaaierende vorm. Hartwarmend prachtig, rikketikritmestoornissen opwekkend waanzinnig en gewoon puik indierockend; EKKO is voor even een Engels indiehemeltje. Een favoriet aanwijzen is bijna ondoenlijk, al heeft Magoo toch een klein streepje voor. En zo hadden een stuk of veertig indiesnobjes in EKKO toch weer gelijk en hebben de thuisblijvers het nakijken. Magoo, Bearsuit en Fiels Garvie Gezien: EKKO, dinsdag 12 oktober 2004