De koningin van de eigentijdse Bossa Nova, Bebel Gilberto, veroverde gisteravond het volgepakte Tivoli met een degelijke set, om daarna weer snel te verdwijnen naar warmere oorden. Haar betoverende stem en verschijning dwongen het publiek te luisteren, te kijken en te bewegen. De band was uitstekend en het gastoptreden van Lilian Vieira (Zuco 103) een aangename verassing. Toch liet ze de zaal na anderhalf uur achter met het gevoel dat er nog véél meer in zat. Misschien léék het te snel voorbij (anderhalf uur is per slot van rekening niet écht kort), juist omdát het zo boeide, zeker is dat het niet lang genoeg duurde. Wat volgt is een lovende beschrijving van een kwaliteitsconcert. Bebel Gilberto is royalty. Haar vader en bossa nova-meester João Gilberto is simpelweg de meest geëerde muzikant van Brazilië. Muziek zit dus in haar bloed en dat is te horen én te zien. Trots, zwoel, verleidelijk en swingend beweegt ze op het podium, de handen sierlijk omhoog bij het eind van een nummer, het hoofd in de nek, een langzame buiging, applaus. Opperste concentratie bij aanvang van het volgende lied. Haar honingzoete stem klinkt, anders dan op haar cd’s, aanmerkelijk luider dan de zeskoppige band, en dat is prima. De jongens spelen rustig, beheerst, geconcentreerd en jazzy. De diva omarmt zichzelf en de dwarsfluit klinkt, ritmisch en melodieus. Langzame gebaren en loepzuivere lange noten roepen beelden op van Braziliaanse sterrennachten; de liefde, warme nachten, een golvende zee op witte stranden. Als je wilt dan is iedere onpeilbare blik, iedere beweging, iedere dans en ieder lied speciaal voor jóu. Na een nummer met alleen de gitarist, vraagt ze, zittend op een stoel, of we weer de hele band willen horen? Ze spelen wat we willen, het maakt niet uit, maar voor nog zo’n nummer heeft ze al haar concentratie nodig: niet praten, graag. We zijn stil. Dan wordt het tempo langzaam opgevoerd en komt de zaal een beetje los. Dansen! Bewegen! Iedereen! Stukjes hout van de percussionist vliegen door de lucht. We dansen. Het is een lang nummer dat uiteindelijk héél stil moet eindigen. Ze is bíjna zover, je voelt dat het gaat komen. Dan kijkt Bebel Gilberto verstoord, als uit haar concentratie gehaald, naar de gitarist en weg is het nummer. Ze zegt dat dit het was en loopt snel van het podium, haar band glimlachend en ons vertwijfeld achterlatend. Ze is weer terug. ‘Een grapje’ verklaart ze, omdat het niet goed eindigde. Maar nu heeft ze een verassing voor ons: ‘onze eigen’ Lilian Vieira komt op het podium. Ze zingen nog een stuk of drie nummers, samen dansend – een plezier om naar te kijken. Bebel gaat op de grond liggen, ze zingen elkaar toe, ‘you can close your eyes and never be alone’ de band gaat los, de sfeer zit er goed in. En dat was het dan. Bebel Gilberto en haar band hebben weer laten zien wat ze kunnen en nu willen we méér. Hou ze in de gaten! Dit geldt ook voor de plaat die Bebel samen gaat maken met Lilian Vieira en Lilian’s aankomende soloproject. Bebel Gilberto Gezien: Tivoli, woensdag 13 oktober 2004.