'Driven' is Orphanage's vierde langspeler en tevens de langst verwachte. Hoewel het geluid sinds de vorige plaat 'Inside' (2000), ondanks het vertrek van zanger/gitarist Lex Vogelaar nauwelijks veranderd is -een mix tussen atmosferisch en agressief- valt er toch maar bar weinig aan te merken op deze cd. Of het zou de stem van zangeres Rosan van der Aa moeten zijn, die niet altijd even zuiver klinkt. Toch is zij wel zeker de 'beauty' zoals die op de cover van deze cd wordt weergegeven. Wie 'the beast' in de spiegel is laat zich dan natuurlijk raden: George Oosthoek, verantwoordelijk voor de zieldoorsnijdende grunts. Vergeleken met hem is Van der Aa nog altijd een nachtegaaltje, ook al lijkt het er af en toe op of ze net niet alle gewenste toonhoogtes weet te bereiken. Maar een kniesoor die daar nog op let, als de composities van Orphanage zo goed in elkaar steken. Weg met het softe geluid van leerling Within Temptation. Evanescence? Nooit van gehoord. Orphanage beukt, brult en groovet dat het een lust is, en verveelt bijna geen moment. Bijna, want af en toe slaat de band net iets te ver door in de sferische stukken. In 'Beyond The Fall' bijvoorbeeld, waarin ook een passage voorbijkomt die wel erg dicht tegen een zondagochtendgezang in de kerk zit. Tegen het einde volgen weliswaar nog de verlossende gitaren, maar het leed is dan eigenlijk al geschied. En zo zijn er meerdere nummers die net iets te ver doorslaan richting 'atmosfeer', waar agressie misschien meer op z’n plaats was geweest. Het is een piepklein smetje op verder een overweldigende plaat die laat zien dat Orphange qua gothicmetal in Utrecht -en eigenlijk ook in heel Nederland- op eenzame hoogte staat. De meester heeft de weg gewezen. Dat de leerling maar mag volgen.. 'Driven' van Orphanage ligt nu in de betere platenzaak. Distributie: Nuclear Blast.