Het geluid van de The Paladins is nimmer voor één gat te vangen. Blues, rockabilly, neo-rockabilly, teddy boy, surfpunk, honky tonk, country en vuige swampblues wisselen elkaar in rap tempo af en worden naadloos met elkander verweven. De band uit San Diego slaagt er in om uitgekauwde genres van een eigen stijl te voorzien en heerst al ruim zeventien jaar als geen ander op de bühne. The Paladins zijn met zo'n tweehonderd optredens per jaar een van de meest actieve bands aan het rockabilly- en bluesfront. De stopzin van voorman Dave Gonzalez 'How about it?' luidde het begin in van een broeierige avond. The Paladins zijn allesbehalve stijlvast. Het surfpunk-achtige openingsnummer misstaat niet in de gemiddelde Tarantino-film. Een schril contrast met het volgende nummer dat uit zoetgevooisde country bestaat. Er werd in EKKO vakkundig gelaveerd langs alle stijlen op het palet van The Paladins. Het meest opvallend aan het bandgeluid zijn de loepzuivere gillende gitaarsolo’s van Dave Gonzalez die de historie bij hun oude label, het blueslabel Alligator, niet verloochenen. Hij weet als geen ander zijn bluesroots te vermengen met andere muziekstromingen. Bovendien was er deze keer weinig aan te merken op de geluidsafstelling in EKKO. De balans tussen bas, drums en gitaar was nagenoeg perfect. Voeg daarbij het spelplezier van Gonzalez en zijn vazallen en u heeft de ingrediënten voor een gedenkwaardige avond. In stevige rockabilly-nummers is de band op zijn best. Iedere zin wordt à la Lloyd Tripp and the Zippguns afgesloten met een kreetje van genot. De rustige, met kopstem gezongen, liederen zijn daarentegen weinig memorabel. Ze ontstijgen daarin zelden het niveau van de gemiddelde bluesroute-band. Volgens een fan van het eerste uur waren The Paladins tien jaar geleden zeker tien keer beter. In tien jaar tijd van virtuoos naar erg goed, geen slechte score voor deze fossielen. The Paladins Gezien: EKKO, zondag 20 juni 2004.