“The Best You’ve Never Heard Of!”. Onder dat motto presenteert het Metropolis Festival sinds 1988 jaarlijks (met uitzondering van 2002) een selectie van de meestbelovende aankomende bands, nationaal en internationaal, en dat allemaal gratis in het knusse Rotterdamse Zuiderpark. In het verleden traden grootheden als Smashing Pumkins, The Strokes, The Prodigy en de Wu-Tang Clan hier op voor ze bekend werden (ok, ook Train, maar daar hebben we het niet meer over), dus het loont elk jaar weer om dit festival in de gaten te houden. 3VOOR12 Utrecht toog naar Rotterdam om verslag te doen van de Utrechtse prestaties. De voetbalgoden zijn de organisatie van Metropolis goed gezind, want Nederland staat niet in de finale van het EK, later deze dag. Maar de weergoden werken minder mee, getuige de miezer die de hele dag aanhoudt, en Metropolis’ programmeergoden al evenmin: in het eerste uur hebben ze vier Utrechtse bands weten te proppen, waarvan er drie tegelijkertijd spelen. We beginnen maar eens met Eleven, de ambitieuze Grote Prijs-winnaar met buitenlandse aspiraties, die op het begeerlijke tijdstip van 13.00 op het hoofdpodium het festival mag openen. Aanschouwd door een handjevol toeschouwers geeft de band een vrij sterk optreden, waarbij alle hard-zacht afwisselingen – en vooral de zang – van de op zich niet al te bijzondere melancholieke popliedjes piekfijn uitkomen. Degelijk, solide, mooie opener van de dag, maar ik kan niet blijven kijken. Door naar de volgende band. Nobody Beats The Drum, eveneens een Grote Prijs-winnaar, is om 13.00 begonnen in de EKKO-Rotown-Paradiso-tent, en is al flink op stoom als ik binnenkom. Dit drietal, bestaande uit twee muzikanten en een VJ, mag deze zomer optreden op echte dance-festivals als Dance Valley en Lovefields, en lijkt zich stilistisch al wat aangepast te hebben aan deze setting: de laid-back, hiphop-georiënteerde muziek van het gezamenlijke optreden met C-Mon & Kypski (dit voorjaar in de Helling) heeft plaatsgemaakt voor het betere beukwerk. Af en toe lijkt het tegen techno aan te hangen, maar gelukkig houden de heren de variatie erin en schudt DJ Sjam af en toe ook nog wat mooie turntable-actie uit de mouw. Puik optreden, maar voor mij persoonlijk al iets te hard en snel voor het vroege tijdstip. Tijd voor wat akoestische gitaarpop: SneakerFreak treedt op één van de twee kleine podia (onder de noemer ‘Oogst’) op, en doet dit met minimale middelen: slechts een gitarist en een zanger vertolken de lieve, grappige en knap in elkaar geknutselde popliedjes die, ondanks de afwezigheid van een bandlid, goed overeind blijven. Soms klinkt het ietwat melig (“Oh, I’d love to see you naked” een paar keer herhalen maakt zelden indruk), maar vaker bewandelt het de juiste weg tussen humor en gevoeligheid. De band scoort bovendien punten door zich terug te trekken onder het dakje dat voor de bands is gemaakt, zodat het publiek ook kan schuilen voor de regen. Het heuse huiskamergevoel, hetgeen wonderwel past bij de liedjes. Het motto “The best you’ve never heard of” is niet echt meer van toepassing op Gem, dat na Eleven het hoofdpodium mag bevolken: deze Utrechtse Excelsior-hype zette al menig zaaltje en festival in vuur en vlam, en laat niet na dat ook hier weer te proberen, weer of geen weer. Vanaf de geweldige opener ‘The Opposite’ knallen ze er ongenadig in, en houden daar drie kwartier lang niet meer mee op. Vooral zanger Maurits, die de avond ervoor nog tot sluitingstijd in de EKKO heeft lopen zwalken, is verbazend actief: hij zwaait met de microfoon, klimt in stellages en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Toch kan het gebodene niet ontsnappen aan een zekere eenvormingheid, en dat is misschien ook de reden waarom het publiek ietwat lauwtjes reageert. Of het moet de regen zijn. We gaan weer terug naar de Oogst-podia om Utrechts leukste éénmansformatie in actie te zien: Maurits de Lange (ook bekend van Coparck) alias Geigercounting staat met zijn twee Korg Electribes paraat om voor wat dansmuziek te zorgen, temidden van al het gitaargeweld. En wat voor een dansmuziek: met zijn live in elkaar geknutselde electro weet hij verbazend veel mensen aan het dansen te krijgen, en ook zijn podiumpresentatie slaat aan bij het publiek: hij staat actiever mee te doen dan tijdens de Uur U-finale dit voorjaar, toen het qua performance nog wat kaaltjes was. Ditmaal werkt een uit z’n dak gaande Geigercounting uitermate aanstekelijk op het aanwezige danspubliek. Als laatste Utrechtse act van de dag mag El Zombie het op een Oogst-podium proberen. De aankondiging belooft “lo-fi gekte” zoals “Doo Rag of Bob Log III” en dus verwacht ik nog wel iets leuks, maar deze rammelbluesrock slaat de plank volkomen mis: flauwe en kromme teksten (“I’m gonna extinct myself”, sinds wanneer is ‘extinct’ een werkwoord?), minimale variatie in muzikale opbouw (meerdere nummers met hetzelfde akkoordenschema, en dan achter elkaar) en ook nogal slordig gespeeld allemaal. Het doet af en toe aan de White Stripes denken (een drummer en een zingende gitarist, verder niets) maar mist de pakkende liedjes en leuke teksten. Al zullen bepaalde ouwe rockers het vast leuk vinden. Na El Zombie is het snel tijd om een plek op te zoeken voor het bekijken van de EK-finale, en onderweg naar die plek denk ik nog na over een eventuele samenhang in de Utrechtse afvaardiging van deze dag: die was zonder meer prominent (van de vijf Nederlandse acts op de grote podia waren er drie Utrechts), en deed het redelijk goed. We kunnen trots zijn. Maar extatische reacties van publiek of recensent? Daarvoor regent het gewoon te veel. Metropolis Festival Bijgewoond: Zondag 4 juli 2004, Zuiderpark, Rotterdam