Het Amsterdamse Blues Brother Castro (BBC) heeft de eer om het redelijk gevulde Tivoli warm te draaien, en doet dat niet onverdienstelijk. Met een innemende frontman, een robuuste drummer, een gepassioneerde gitarist en een stoere bassiste weet deze band met hun noisy nu-rawk tot diep in de wortels van de rock 'n roll door te dringen. Ondanks een prima podiumpresentatie lukte het de band echter niet om de aandacht langer dan twintig minuten vast te houden, wat vooral te wijten is aan het songmateriaal. Hoewel er wel degelijk genoeg variatie te bekennen is tussen de verschillende nummers, klinken sommige tracks (bijvoorbeeld het Black Rebel Motorcyclesque 'Welcome To My Rock 'n Roll') ietwat eentonig. Een niet werkende gitaar doet de attentiewaarde van BBC uiteindelijk alleen maar verder zakken, wat zich uit in luidruchtig rumoer in de zaal. Rumoer dat pas weer verstomt wanneer twee mannen en een vrouw het podium in het donker betreden. Ze pielen wat met hun instrumenten en plakken de setlist op de grond. De overgang van opbouw naar optreden is nochtans nauwelijks merkbaar. Wanneer frontman Hutch Harris van The Thermals plotseling het publiek groet, staat een deel van de aanwezigen nog met de rug naar het podium gekeerd. Nog voordat de volledige zaal zijn attentie heeft, stelt hij zijn gitaar genadeloos in werking. Vanaf dat moment is er geen tijd meer voor rumoer; het ene nummer is nog niet afgelopen, of het volgende is alweer begonnen. Wie de tracks niet zou kennen, krijgt misschien zelfs de indruk dat The Thermals vrijdagavond twee nummers van een half uur hebben gespeeld. Werd in de voorbeschouwing al de vergelijking met een achtbaan gemaakt; The Thermals zijn precies zoals je een achtbaan graag wilt zien. Je staat er even voor in de rij, maar als je dan eenmaal aan de beurt bent, komt er (in positieve zin) ogenschijnlijk ook geen eind aan. Daarnaast is het een achtbaan die alles in zich heeft wat je maar kunt wensen. Heel veel snelheid, haarspeldbochten en hier en daar ga je zelfs compleet over de kop. De rechte stukken duren nooit langer dan een seconde of tien en al na een minuut of drie durven de eerste passagiers het aan om de handen in de lucht te steken. De ultrakorte rustpunten in de set gebruikt Harris om zijn biertje te drinken en kort wat met het publiek te babbelen. Voordat de bandjeskijkers echter antwoord kunnen geven op zijn vraag 'wie er vorig jaar in de Ekko bij waren', is het Jordan 'Animal' Hudson die alweer een retestrak ritme op zijn drumstel produceert, waarna Harris en bassiste Kathy Foster niet kunnen achterblijven. Wanneer The Thermals zo in vol ornaat bezig zijn, wordt het publiek getrakteerd op een olijk aangezicht. Foster, met neusring a la Lenny Kravitz, is gezegend met de snelste linkerhand van het westelijk halfrond en weet het tegelijkertijd klaar te spelen om uitdrukkingsloos een monotoon danspasje te doen. Harris staat onderwijl als een bezetene in de microfoon te schreeuwen. Op de achtergrond ziet de toeschouwer continu de haren van Hudson boven het drumstel uit wapperen. Prima muziek die bovendien in een leuk aangezicht resulteert. Een perfect optreden dus? Dat niet. Enige opbouw in de set is bijvoorbeeld niet te bekennen. The Thermals razen door een door, hard en strak zoals het hoort, met als gevolg dat ongeveer al hun songmateriaal er in een uur doorheen is. Wie vrijdagavond deze wervelwind in Tivoli heeft meegemaakt, vindt dat echter helemaal niet erg. The Thermals & Blues Brother Castro Gezien: Tivoli, vrijdag 23 juli 2004