Tape maakte in de afgelopen singer/songwriterfinale van het Geheim van Utrecht veel indruk met zijn indringend gezongen, in elkaar geknutselde liedjes over onrust en het verlangen daaraan te ontsnappen. De grote vraag is nu natuurlijk of die indruk op de cd overeind blijft. Wat opvalt bij beluistering van de demo is dat de ongedwongenheid die zijn optreden kenmerkte, ontbreekt. Het klinkt allemaal wat gezwollen, op het randje van pathetisch zelfs. De waarschuwing van de Geheim-jury dat Tape moet oppassen met zijn zang niet in een trucje te vervallen, lijkt meer van toepassing op de demo dan op het optreden. De gebruikte samples van Tim Buckley en Angelo Badalamenti geven een beetje aan in welke hoek we de muziek van Tape moeten zoeken: kleine, dromerige liedjes waarboven een voortdurende dreiging hangt (ook de geest van Jeff Buckley is nooit ver weg). De begeleiding is spaarzaam: gitaar of piano, hoogstens aangevuld met een orgeltje of viool. Maar waar Tape er op het podium in slaagde een sfeer neer te zetten waar je wel in mee moest gaan, is de demo een stuk hermetischer; hij vraagt welwillendheid van de luisteraar zich in de neergezette (mineur-)stemming onder te dompelen. Die sfeer wordt niet opgebouwd, je valt er middenin. Als je daar niet al voor open staat, kan dat enigszins afschrikken. En waar bij het optreden de ongedwongenheid van de presentatie een prettig tegenwicht bood voor de zwaarte van de liedjes, ontbreekt een dergelijke relativering op de plaat. Het zou de muziek van Tape ten goede komen als hij wat meer licht in zijn liedjes zou doorlaten. Dat neemt niet weg dat Tape iemand is om in de gaten te houden. Zijn composities zijn, ondanks genoemde invloeden, bijzonder, en de beelden die hij in zijn teksten oproept, origineel. Tape is een eigenzinnig talent dat nieuwsgierig maakt naar hoe hij zich zal ontwikkelen.