Dinsdag 13 juli krijgt Utrecht bezoek van een legende uit de popgeschiedenis: George Clinton. Clinton is een van die zeldzame artiesten die een geheel eigen genre in het leven hebben geroepen en groot gemaakt. Hij is zonder twijfel de enige echte godfather van de P-Funk. Vooral in de jaren zeventig is hij de spil in een web van bands, veelal bestaand uit dezelfde muzikanten, die een uniek geluid weten neer te zetten. De belangrijkste van de vele projecten zijn Parliament en Funkadelic. Parliament staat garant voor een puur funkgeluid, met veel humor, vreemde stemmen en blazers, terwijl Funkadelic een smerige mix tussen funk en psychedelische rock maakt. Het maakt George Clinton tot een soort zwarte Frank Zappa, of, zo u wilt, James Brown on Acid. Halverwege de jaren zeventig was Clinton’s Parliafunkadelicment Thang op de top van zijn productiviteit: alleen al tussen 1975 en 1978 verschenen er, zonder overdrijven, zo’n vijftien klassieke albums, waaronder Parliament’s Mothership Connection (1975), Funkadelic’s One Nation Under A Groove (1978) en Bootsy’s Rubber Band’s Aah… The Name Is Bootsy Baby! (1977). Het waren stuk voor stuk conceptalbums, waarin een hele eigen mythe werd gecreëerd, met unieke personages als Dr. Funkenstein en zijn Clones, Sir Nose D’VoidofFunk en Mr. Wiggles. De optredens van de band uit de hoogtijdagen zijn legendarisch: Met zo’n 25 muzikanten, extravagante uitdossingen en een heus ruimteschip, dat uit de coulissen naar beneden kwam, was een optreden van Parliament-Funkadelic een ware sensatie. Jams werden soms tot zo’n twintig minuten uitgesponnen en optredens duurden vaak uren. Soms rommelig, maar altijd overdonderend. Begin jaren tachtig barstte de bom, en viel het P-funk imperium uiteen. Clinton nam vanaf dat moment albums op onder zijn eigen naam. Maar ook tot op heden is de invloed van Clinton aanzienlijk: in de hiphop worden zijn nummers gretig gesampled. Vooral rappers als Snoop Dogg en Dr. Dre lopen met hem weg; niet voor niets doopten zij het door hen ontwikkelde genre in het begin van de jaren negentig "G-funk". Bekendste sample is nog wel de groove van Funkadelic's (Not just) Knee Deep, die de basis vormt van De La Soul's Me Myself And I. De productiviteit van Clinton mag dan misschien vanaf de jaren tachtig een stuk minder groot zijn dan daarvoor, zijn optredens blijven een belevenis. Langzaam maar zeker verzamelde hij steeds meer van zijn oude muzikanten om zich heen en de band is nog altijd - met wisselende bezetting - vrijwel constant aan het touren. De band die Clinton meeneemt naar Tivoli is niet bepaald een bij elkaar geraapt zooitje: onder de nog altijd zo’n vijfentwintig muzikanten vinden we een aantal echte P-Funk alumni, zoals gitaristen Garry "Doo wop" Shider, Dewayne “Blackbird” McKight en Michael “Kid Funkadelic” Hampton, en de allereerste Funkadelic-bassist Billy "Bass" Nelson. Eind vorig jaar sloot ook meestertoetsenist Bernie Worrell zich weer aan bij Clinton’s gezelschap. Met name dat laatste zal vele P-Funk harten sneller doen kloppen. Natuurlijk is Clinton inmiddels behoorlijk op leeftijd (volgende week wordt hij 64!), heeft zijn stem in de loop der jaren aardig wat te lijden gehad, en hangen de spectaculaire outfits al lang aan de wilgen, maar aan energie en charisma heeft de man niets ingeboet. Dat bleek ook bij de optredens die hij twee jaar geleden gaf, in Tivoli en Paradiso. In Paradiso liet Clinton in een 5 (vijf!) uur durende show zien dat hij nog altijd als geen ander weet hoe je een zaal op zijn kop moet zetten, en twee dagen later barstte ook Tivoli barstte zijn voegen. Om maar te eindigen met een veelgehoorde kreet bij P-funk optredens: Ain’t no party like a P-funk party, ‘cause a P-funk party don’t stop! George Clinton and Parliament Funkadelic Te zien: Tivoli Oudegracht, dinsdag 13 juli 2004.