Spelen op Noorderslag is voor een band als We vs. Death geen alledaags gebeuren. Zelf hadden we natuurlijk allang het gevoel dat we met iets geweldigs bezig waren. Maar nu zag ook eindelijk onze omgeving in dat we niet gewoon ergens 'met de jongens' naartoe gingen om stevig te drinken en zo nu en dan wat met muziek te pielen. Het was voor iedereen duidelijk: wij maakten muziek die 'erbij hoorde' , in 1 rijtje met Within Temptation, League of XO Gentlemen, Peter Pan Speedrock en Di-rect. Vooral die laatste bandnaam maakte indruk op het zusje van onze gitarist Wouter: we mochten niet terugkomen zonder handtekening van Jamie. De laatste dagen voor het optreden werden onder meer gevuld met repeteren met onze gastvioliste Margot; die zou namelijk ook mee naar Groningen gaan. Onze bassist Martin hield zich vooral bezig met het regelen van de gastenlijst en het (succesvol!) onderhandelen over geld voor nieuwe bassnaren. Drummer Gerben en ik waren druk met het opnemen van liedjes, aangezien wij graag ons nieuwe muzikale project [Ways of] the Fire Harvest wilden showen op Noorderslag. Het was krap, maar het lukte om de '+ + + E.P.' af te krijgen. De dag van het optreden zouden we om 17.00 uur vertrekken vanuit Utrecht. Nog een belletje naar onze geluidsman (en teamleider) Maarten, want die wist altijd wat er geregeld was. We kregen zijn vaste antwoord 'alles komt goed' en we konden vertrekken: drie auto's, vol met mensen en spullen, op weg naar Noorderslag. Om 19.30 uur arriveerden we bij de Oosterpoort. Een mevrouw ontving ons en leidde ons naar een backstage-ruimte. Deze deelden we onder andere met onze dierbare collega's Audiotransparent en Lawn. Onze trompettist Paul was aangekomen met de trein uit Amsterdam en kwam binnenlopen. De eerste biertjes werden geleegd en het was erg gezellig. Audiotransparent speelde als eerste in de zaal, de Kelder, waar wij ook zouden optreden. Het was er warm en vol, zelfs zo vol dat niet iedereen er in kon. Maar wie wel naar binnen kon, mocht genieten van een schitterend optreden van Audiotransparent. Daarna moesten wij... Er was maar een kwartier tussen de twee optredens. Daarin moest Audiotransparent zijn spullen van het podium halen en moesten wij tegelijkertijd onze spullen erop zetten. Een paar knapen van Noorderslag zouden 'gelukkig' helpen met opbouwen en afbouwen, maar eigenlijk stonden ze alleen maar in de weg. Ze presteerden het zelfs om op mijn gitaar te gaan staan en de adapter van mijn stemapparaat kwijt te maken (ik vond het later terug tussen de spullen van de violist van Audiotransparent, die ook van alles kwijt was). Nu moest ik dus mijn gitaar op het gehoor stemmen. Het kwartier was voorbij. Nog niet half klaar met soundchecken, startten we het eerste nummer. Het geluid op het podium was niet echt om over naar huis te schrijven. Pas tijdens het derde nummer werkte de band als 1 organisme en begon het te broeien. Op zich ben ik niet snel zenuwachtig bij een optreden, maar met een paar grote videocamera's voor je neus verandert dat wel. Ze maakten ook het typische R'n'R- shot van je spelende handen en het schoot door mijn hoofd dat ik rouwranden had. Ik hoopte maar dat mijn moeder het niet zou zien! Het vierde nummer duurde langer dan verwacht, waardoor we ineens een nummer minder moesten spelen. Jammer, want zoals Paul tegen het publiek zei: ''dat is ons beste nummer''. Het laatste nummer stond echter als een huis (of hoorde ik daar een valse gitaarsnaar?) mede dankzij violiste Margot, en we brachten ons optreden naar een razend en tierend einde. Enkele minuten later zaten we weer in de backstage-ruimte. We keken gespannen naar elkaar: wat vonden we ervan? De meningen waren verdeeld: Gerben, Marten, Paul en Margot vonden het wel oke, Wouter, Maarten en ik waren er minder over te spreken. We polsten de mensen om ons heen. De conclusie was uiteindelijk dat degenen die ons vaker hadden gezien betere optredens hadden meegemaakt, maar dat de mensen die ons voor het eerst zagen wel overtuigd zouden zijn. Maar dat we ons er 'gezien de situatie' goed doorheen hadden geslagen. Daar hielden we ons dan maar aan vast. De rest van de avond werd prettig gevuld met bandjes kijken en biertjes drinken. Na een emotioneel afscheid van onze achterblijvende vrienden stapten we om 3.00 uur in de auto en lagen we door het slechte weer uiteindelijk pas om 5.30 uur in onze bedden in Utrecht. Het was een eer om op Noorderslag te staan en ik ben erg trots op mijn bandje. Maar alhoewel we op de 3voor12-site een '8' kregen voor ons optreden, het echte doel waarvoor we naar Groningen gingen hebben we helaas niet gehaald. Waarschijnlijk omdat Jamie ons maar vieze kerels vond. En terecht. Bart, gitarist en toetsenist van We vs. Death