Het studentenverenigingsleven: vele anekdotes zijn erover te vertellen, maar beter is eigenlijk van niet. Verhalen van het kaliber “en toen kwamen we bij die snackbar en ze keken ons heel raar aan, want we waren me daar zat!” kunt u namelijk van iedere willekeurige voorbijganger horen. Neen, dat jaarlijkse contributiegeld lijkt regelmatig een grote verspilling te zijn. Totdat blijkt dat de Activiteiten Kommissie van je vereniging ineens een van de bijzonderste artiesten van Nederland heeft weten te strikken. Spinvis op B.I.T.O.N.: maandag 5 januari 2004 werd het een feit. En dat terwijl de man in eerste instantie gepolst werd om in het kader van een litterair bedoelde avond zijn songteksten te komen voordragen. Een uitnodiging die op wel heel aparte wijze werd afgeslagen: ‘Kan ik niet gewoon komen spelen?’ luidde zijn reactie. Ja, vraag je je in zo’n geval nog eens af: ‘ hoe retorisch kunnen vragen nog zijn in deze wereld?’ In ieder geval, ze kunnen ervoor zorgen dat je weken van tevoren reeds staat te trappelen.Van ongeduld. We wilden zo graag niet te laat zijn dat we drie kwartier te vroeg aankwamen. Een bekertje warme automaatchocolade in de nabij gelegen Letterenbibliotheek verder, voegden wij ons wederom in de rij voor het pand. Om half negen werden wij, met de overige 25 grootste enthousiastelingen naar binnen geleid en kon het afwachten beginnen. Voorprogramma Soep en Espresso was absurd theater ten top, alhoewel ze dat zelf wellicht als belediging zullen zien. Desalniettemin, om met de woorden van mijn vriendin te spreken: ‘way cool!’ Een stief kwartiertje later schuifelde hij ook zelf het podium op: de man met de krullen. De bezetting was klein. Een gitarist, een bassist, een drummer en Erik de Jong zelf op gitaar en zang. Spinvis in het klein dus (of, zoals een van de bezoekers het scherpzinnig formuleerde: ‘Spinguppie!’), in rockbezetting voor 150 man op het minipodium van studentenvereniging B.I.T.O.N. Een schril contrast met een uitverkocht Vredenburg, twee weken eerder. De nieuwe bezetting bracht in eerste instantie nog wel wat schuchterheid en onwennigheid met zich mee. Met zijn opmerking 'Graag gedaan' na opener 'Limonadeglazen wodka' toonde De Jong zelfs oprechte verbazing over het wilde enthousiasme van het publiek. Maar die geestdrift, die bleef. Ook de bandleden begon het optreden per nummer zichtbaar leuker te vinden. Na het officiële laatste nummer gooiden ze er dan ook nog maar wat graag enkele (amper met deze bezetting ingestudeerde) verzoeknummers achteraan: 'Astronaut' en het met een opmerkelijk jazzy sausje overgoten 'Kindje van God'. Het slotnummer, wederom 'Limonadeglazen Wodka', maakte het cirkeltje weer rond, en de avond compleet. Een avond die komisch, ontroerend en litterair ('Kunnen jullie het goed verstaan?' vroeg De Jong ergens) was. Maar bovenal prachtig. Hoogtepunten waren er volop: het door de hele zaal meegebrulde 'Smalfilm', de dissonante gitaarsolo's, waaronder die in In de staat van narcose (waarbij een snaar brak, waarop De Jong reageerde met: ''t Is ook altijd wat', tevens de beginzin van het gesproken 'Bagagedrager'-into) en ook de enkele vocale uithalen, die demonstreerden dat De Jong wel degelijk een zanger van jewelste is. Maar de grootste verrassing was dat de nummers in deze rockbezetting overeind bleven. Want ja, rocken deden ze regelmatig en alleen 'Voor ik vergeet' klonk wat magertjes in die vorm; de rest was meesterlijk. Een muzikant, artiest én schrijver om te koesteren, kortom. Het bericht dat Spinvis dit jaar met een Zilveren Harp van Conamus onderscheiden wordt, maakte de roes de volgende middag compleet. Cliché of niet: 2004 kan vanaf heden reeds niet zo gemakkelijk meer stuk.