Je ziet het direct voor je: twee mannen van middelbare leeftijd die 's avonds op zolder, naast een ronkende wasmachine, aan liedjes werken. Want hoe anders kan een cd als Swilk zijn ontstaan? Joop Nolles en Theo Arp laten 9 simpele deuntjes horen, omrand door een zorgvuldig afgepast sferisch behang. En juist dat is wat deze plaat bijzonder maakt: de inventieve arrangementen. De liedjes op zich zijn niet bepaald sterk, maar de warme mix van klikjes, orgeltjes en geluidsfragmenten trekt de plaat naar een veel hoger plan. Swilk klinkt als een bad dat langzaam vol loopt, of wakker worden terwijl het buiten onweert, en is dan ook het best 's-avonds te beluisteren, in alle eenzaamheid. Sluit alle ramen en deuren, hoorn van de haak: je zou iets kunnen missen. In krap 25 minuten wordt de luisteraar meegevoerd door verschillende geluidslandschappen, die vaak langzaam in elkaar overvloeien. Het is alsof je door een huis loopt, en steeds weer een nieuwe ruimte betreedt. Slechts hier en daar duikt een zangpartijtje op. Nolles en Arp zijn het ene moment gedreven bezingers van onmogelijke liefde, het andere moment spreken zij de luisteraar bezwerend toe als waren ze eigentijdse medicijnmannen. Nolles en Arp zijn beide geen wereldzangers, maar toch weten ze wel hoe je een simpel melodietje kan laten klinken als een doodskreet. Joop Nolles en Theo Arp hebben getracht een spannend en sfeervol album neer te zetten, en toch blijft de plaat vaak iets teveel hangen in geneuzel. Er zijn te weinig echte hooks om het album over de gehele duur interessant te houden. En dat is jammer voor een plaat die zoveel nieuwe wegen verkent. Wat blijft is een ingetogen bouwwerk van gedachten en sferen, dat nergens een hoogtepunt bereikt, maar immer een warm gevoel van melancholie nalaat. Een levensloop in 25 minuten. Het duo speelt met sfeer en met het gemoed. Een bijzondere luister-ervaring. Joop Nolles en Theo Arp - Swilk (eigen beheer)