Vrijdag 7 augustus speelde metalband Orphanage op het Duitse Wacken festival. Een groot festival, waar onder andere ook grote namen als Death Angel, Cannibal Corpse, After Forever en Children of Bodom speelden. Bassist Remko van der Spek nam voor een keer de rol van 3VOOR12/Utrecht reporter op zich, en brengt verslag uit van de trip naar Duitsland: Donderdag 5 augustus om 16.30 uur verzamelen we bij oefenruimtecomplex dB’s in Utrecht. Na een half uurtje zijn we compleet, hebben we alles ingeladen en vertrekken we met de crew richting het noorden van Duitsland. De bestemming is Itzenhoe, een stadje in de buurt van Wacken. We rijden op ons gemakje, eten onderweg nog even een schnitzel en komen om 23.30 uur aan bij het hotel. Het hotel is door de organisatie van het festival afgehuurd. In de lounge van het hotel doet het metalvolk zich dan ook tegoed aan bier. We besluiten niet meteen naar bed te gaan. Slapen zou moeilijk gaan met het idee dat er twee etages lager een gezellig feestje aan de gang is. Dus we drinken wat biertjes en de crewleden, die echt de smaak te pakken hebben, drinken nog wat meer biertjes. Ik zie dat bandleden van Mnemic net arriveren. Zij komen uit Denemarken en spelen, net als wij, morgen om 11.00 uur ’s ochtends. Een blik op de klok in de lounge van het hotel doet ons beseffen dat we binnen acht uur op het podium staan om een energieke show te gaan geven. Met deze gedachte druipen we langzaam af naar onze hotelkamers. Om 6.30 uur zal de wekker gaan. Heel fris zitten we niet aan de ontbijttafel. Terwijl de één nauwelijks een hap weg krijgt is de ander flink aan het bunkeren. ‘Er is immers voor betaald’ is een zin die in de ogen van enkelen valt af te lezen. Degenen die gisteren het meest enthousiast de biertjes bestelden zijn nu niet aan de ontbijttafel te vinden. Zij investeren die tijd liever in wat extra slaap. Om 8.00 uur vertrekken we richting Wacken. Dat het om een erg groot festival gaat is nu met eigen ogen te zien. We moeten een aantal poortjes langs en we krijgen langzaam een overzicht van het geheel. We rijden met onze spullen naar het hoofdpodium, maar we kunnen nog niet beginnen met opbouwen. In de tussentijd banjeren we wat rond op het enorme podium. Dit is veruit het grootste podium dat ik ooit heb betreden. Doordat er nog geen bands spelen is het volledig uitgestorven op het veld. Toch zal het niet lang duren voordat de meeste hun tentje uit zijn gebrand, want ook in Noord-Duitsland is een hittegolf gaande. Terwijl de crew opbouwt en de soundcheck doet is de band in de kleedkamer. Rosan smeert voor deze gelegenheid wat extra make-up op haar gezicht zodat ook de verre toeschouwer een glimp van haar kan opvangen. George test nog even of hij wel goed bij stem is. Op de vroege ochtend wil de stem nog wel eens schor zijn, wat bij het grunten niet van pas komt. Gelukkig blijkt al snel dat er sprake is van een gesmeerd keeltje. Guus probeert liggend op een houten bankje nog snel wat slaap in te halen. Om 10.30 uur lopen we van het backstage terrein naar de achterzijde van het podium. We zien dat het festivalterrein langzaam wat meer gevuld raakt. Onze angst dat we alleen voor wat verdwaalde festivalgangers zullen spelen is gelukkig onterecht. We mogen om 10.58 uur onze show beginnen. We krijgen 2 minuten cadeau van de punctuele Duitsers. Zo kunnen we onze set van 32 minuten spelen zonder de organisatie met vertraging op te zadelen. Zoals gewoonlijk wensen we elkaar vlak voor de show veel plezier. Niemand lijkt (extra) zenuwachtig te zijn voor dit optreden. We lopen het podium op en beginnen goed geluimd aan onze set. Tijdens de show komen er steeds meer mensen het terrein op. Bij het tweede nummer begint het publiek al aardig wild mee te doen. Wat me tijdens het spelen verrast is dat er een cameraploeg aan het filmen is. De beelden worden, zo blijkt later, geprojecteerd op een groot scherm naast het podium. De set speelt lekker weg, er zit een behoorlijke vaart in. De show is in een flits voorbij... Voor dit half uurtje hebben we het hele circus in gang gezet. Gelukkig is het de moeite waard, want het publiek applaudisseert massaal en achteraf krijgen we ook alleen maar positieve reacties. Onder het genot van een frisdrankje praten we nog wat na. Daarna laden we de backline weer in en dienen we het gebied achter het podium te verlaten. We besluiten over het festivalterrein te lopen om wat van de sfeer te proeven en om naar wat collega-bands te kijken. Het is verschrikkelijk heet en na elke windvlaag hebben de ogen en longen een flinke laag stof te verwerken. We zoeken onze toevlucht tot een relatief koele backstage tent waar wat te drinken en te eten valt. Na het avondeten gaat onze crew weg, op naar een volgend festival waar ze weer aan het werk moeten voor andere bands. Guus, Rosan en Sureel ruilen het festivalleven weer in voor het dagelijks leven thuis. Lasse, George en ik blijven als argeloze bezoekers op het festival en gaan pas zondag naar huis.