Teitur Lassen, afkomstig van de Faeröer eilanden, leverde onlangs een innemende debuutplaat af met ‘Poetry & Aeroplanes’ en klauterde zondagavond letterlijk als eerste het podium van EKKO op. Na twee wat onwennig gespeelde breekbare solonummers, kwamen zijn secondanten er snel bij. Alleen om het geluid in te kleuren, want 'klein, maar fijn' is het motto; stemmig getoonzet als de albumhoes, dat bleef de set van de jonge Teitur een uurtje lang. John Mayer, een verre neef van Damien Rice en heel soms een vlaag aan de horizon die aan Jeff Buckley zou kunnen doen denken; ergens in die streken houdt de muziek van Teitur zich op. Een neo-folky singer/songwriter dus, die de kneepjes van het vak al aardig onder de knie heeft. Als de aandacht even dreigde weg te zakken, werd een bij de kladden grijpend nummertje ingezet, of even op halfslachtig Scandinavische manier grappig gedaan. En het werkte nog ook! Het paasconcert mocht dan de laatste show van Teiturs lentetournee zijn, van tourmoeheid was in EKKO geen seconde sprake. Teitur leek zich zelfs steeds meer thuis te gaan voelen. De geplande setlist werd helaas niet volledig afgewerkt, maar de straf gevulde zaal werd wel getrakteerd op toppers als: ‘Sleeping with the Lights On’, het fabelachtige titelnummer en de non-album parel ‘Cloud Formation’. Als het aan Teitur had gelegen, was hij dus nog wel wat langer gebleven…, maar de avond moest verder. Met nog net wat meer panache om op terug te vallen, kan Teitur zomaar de weg bewandelen die alvast geplaveid werd door David Gray en Tom McRae. Een groeibriljantje dus. Het uitverkochte huis was echter niet (alleen) voor Teitur gekomen, maar vooral voor de Noorse schone Ane Brun. Dat was wel duidelijk toen de zaal echt goed uitpuilde bij aanvang van haar concert. Helaas kon de schattige, lieftallige blondine de hooggespannen verwachtingen niet waarmaken. Waar Teitur voor haar ergens nog wel iets van een ‘edge’ had, was bij Ane Brun de ‘middle-of-the-road’ schering en inslag. Op plaat wordt het gebrek aan eigen gezicht nog aardig gecamoufleerd door warme, zwaar gearrangeerde sferen, live was het geluid van een meisje alleen met soms een slide-gitaar te iel om te kunnen overtuigen. Ook haar karakteristieke nasale stemgeluid klonk ineens schrikbarend ‘plain-and-simple’. En daarmee verwerd Ane Brun al heel snel tot behang van de Norah Jones-soort. Helemaal niets mis mee, akelig prima uitgevoerd, lieflijk kletsend tussendoor, maar oh zo slaapverwekkend als je opeen gepakt in een bomvolle concertzaal staat. Ane Brun maakt muziek voor een vrijpartij bij kaarslicht, of tijdens het lezen van de krant de ochtend erna. Knap gedaan hoor, daar niet van, maar spannend? Nou nee. En zo was een Paaszondagavondje EKKO een dubbelconcert dat dubbel en dwars genieten geblazen was met Teitur en de gedachten liet afdwalen naar heel andere oorden bij het bevallige behangetje van Ane Brun. Hoe dan ook: heel wat beter binnen te houden dan een berg paaseieren en dito chocoladehazen. Van dit soort dubbelconcerten lust ik er nog wel een paar. Ane Brun en Teitur. Gezien: EKKO, zondag 11 april 2004