In een tijd waarin de Acda's, Munniken en Borsato's van dit land zo lang de boventoon hebben gevoerd, zouden we haast vergeten hoe leuk Nederlandstalige muziek eigenlijk kan zijn. Wie Nederlandstalig wil zingen moet óf kunnen putten uit een flinke moppentrommel, óf een Privé-waardig bestaan nastreven. Of - mocht je Bløf heten - met pseudo-poëtische rijmelarij op de proppen komen. Mat en braafjes, dat lijkt het devies. Je zou het hele genre welhaast afschrijven. Maar wacht, niet zo snel. Ricky de Sire & De Verboden Vruchten bieden misschien net dat beetje onrust dat de Nederlandse muziek zo broodnodig heeft. Er blijkt ook nog verrassende muziek te worden gemaakt in onze moerstaal. De debuut-cd van dit collectief, "Ik heb er genoeg van" getiteld, is een mengeling van taboe-doorbrekende teksten over sex, dood en drankmisbruik, en een heerlijke old-skool nederbeat begeleiding. Een plaat die je één keer opzet, en niet meer vergeet. De openingszin zet meteen de toon: "Ik voel een kut om mijn lul, maar die vrouw heeft een zak over haar hoofd. Ik kan haar niet identificeren, dus ik voel me van m'n zaad beroofd". Het is speels schoppen tegen heilige huisjes, maar altijd met een humoristische ondertoon. Zo stelt de hoofdfiguur in het nummer "weg van dit alles" voor dat zijn vriendin aanpapt met Theo, zodat hij iets kan beginnen met Annet: "want ik vond Theo altijd een hufter, en jij vond Annet een slet". Eric de Boer alias Ricky de Sire levert in 10 nummers een uiterst aangename cultuurkritiek. De plaat doet denken aan het betere werk van -de inmiddels jammerlijk vergeten- ZZ & De Maskers. Een band die in het Nederland van de zestiger jaren even furore maakt met nummers als "Ik heb genoeg van jou" en "Dracula". De surfgitaartjes, de klassieke rock 'n nederbeat-rifs, de onheilspellende thema's, ja zelfs de stem van zanger Ricky de Sire doet denken aan het werk van Bob Bouber en de zijnen. Voeg daarbij het feit dat De Sire live immer gemaskerd het podium betreedt, en voilá, de link met ZZ en zijn Maskers is niet ver te zoeken. Echter, waar ZZ & de Maskers al gauw terugvielen op smakeloze covers van de James Bond Theme en andere instrumentals, geven Ricky de Sire en de verboden vruchten blijk van een groot arsenaal aan goede eigen ideeën. De nederbeat is terug, in een volgroeider vorm. De thematiek van de nummers is ronduit donker: zanger Ricky de Sire verhaalt half-pratend, half-zingend over over bedreigingen aan het adres van een ober (Ober), over dood en verderf in een flat (De Flat) en een verbitterde vader die zijn zoon levenslessen bijbrengt (Zoonlief). De mysterieuze Ricky de Sire weet goed gebruik te maken van de lulligheid van zijn stem, en geeft elk nummer daardoor een komische lading mee. Niet alleen tekstueel zitten de nummers sterk in elkaar, maar de fijne rock 'n roll riffs van gitarist Erwin Purak maken deze CD tot meer dan een luisterplaat. Toegegeven: hier en daar worden liedjes iets te lang uitgesponnen, en melodieus gezien missen de nummers echte hooks, maar al met al is het een creatieve plaat die elke luisterbeurt meer tot de verbeelding spreekt. Kan iemand Borsato een CD van Ricky de Sire & De Verboden Vruchten in de handen duwen? CD-presentatie: 15 mei in dB's, Cartesiusweg 90A