Het Utrechtse Bobby Kingsize stond al eerder op o.a. Geinbeat en Dwergpop en betreedt het sinds Motörhead bekende pad dat landelijk door Peter Pan Speedrock gedomineerd wordt: Snelle harde punk/hardrock zonder pretenties. Een genre bij uitstek waar je bij liefhebbers makkelijk mee scoort, maar waarbij het van je kwaliteit afhangt of je langer dan een half uur weet te boeien. Bobby Kingsize lijkt voldoende kwaliteit in huis te hebben om daaraan te voldoen: de liedjes zijn catchy, de muziek net strak genoeg, en de podiumhouding losjes. Zelfs wat melig en nonchalant, wat ze niet misstaat. De band doet enigszins denken aan de Supersuckers, en is zo eerlijk om dat ook ruiterlijk toe te geven. Het optreden weet niet genoeg te overtuigen om ze meteen tot genretopper te kwalificeren, maar smaakt wel naar meer. Hou ze in de gaten, deze laconieke knapen. Dan is het de beurt aan de New Yorkse Little Killers die naar horen zeggen zo laat aangekomen zijn dat tourmoeheid te verwachten is. Toch zet zanger gitarist Andy meteen een vette toon met ranzige rockriffs uit zijn licht flubberend gestemde Fender Telecaster. Bassiste Sara knettert met haar plectrum zowat de snaren van haar knorrende bas (alle aanslagen naar beneden in moordtempo), en vult af en toe op aangename wijze wat zangkoortjes aan. En drumster Kari boenkeboenkt er vrolijk op los. Garagerock zoals we die ook kennen van andere bands van het Crypt-label: roots stevig in oude rock ‘n roll, maar met de rauwheid van nu. Virtuoos is het allemaal niet, maar de bandleden zijn zo op elkaar ingespeeld dat het wel behoorlijk swingt. Zeg maar een soort vrolijkere, modernere en snellere variant van pak ‘m beet Dead Moon. Je krijgt er in ieder geval net zo’n grijns van op je kop, en zin in nog een biertje. Andy’s aankondingen zijn ook behoorlijk vrolijk, zo reageert hij laconiek op de werkelijk zeer beroerde lichtshow (“It would be nice to have some lights over here, so I can see the dots on my guitar”), en als hij, ojee, een snaar breekt vraagt hij iemand uit het publiek om die even te vervangen voordat hij verder gaat op zijn reserve-Tele. Gezellig. Maar dan is opeens na amper veertig minuten de koek op. Het enthousiast joelende publiek krijgt ze nog net terug voor twee nummers, maar dan is het al om iets over half elf echt afgelopen. Dat had wel wat langer mogen duren. Wellicht toch die verwachte tourvermoeidheid? Hoe dan ook: een derde bandje -of domweg langer spelen- zou volgende keer niet bestaan. Gelukkig hebben we nog twee punkavonden voor de boeg. The Little Killers en Bobby Kingsize. Gezien: EKKO, donderdag 22 april 2004 Bobby Kingsize speelt ook 30 april in Cafe de Stad.