Op de avond waarop iedereen die ook maar enigszins gevoelig is voor hippe dansmuziek in Tivoli of De Helling bivakkeert, komt de tijdlozere garde samen om naar neo-sixtiesgarage en soul te luisteren tijdens de 60’s Bump ’n Grind avond in dB's. De zaal is voor de gelegenheid aardig volgestroomd. Op het programma staan twee bands: het Amsterdamse trio Los Looches, en Canadees-met-Indiaas-bloed King Khan & his Sensational Shrines. Los Looches zet meteen de klok flink achteruit. Uitgedost in een schamel tijgervelletje zet zanger/gitarist Bone een sixties-style horrornummer in waar zelfs the Cramps modern bij lijken. Drummer Claudia Cowabunga staat met twee enorme botten het kleine drumstel te bewerken terwijl het reutelorgeltje van Ruth Rollengo zo uit een oude zombie B-film lijkt te komen. Het soort muziek waarbij de 'Mwoehahaha' en ' IIIIIIEEEEEEEH' -kreten inderdaad erg toepasselijk zijn. Het publiek bekijkt het met een grote grijns. Daarna volgt een aantal garagerocknummers, die als outtakes van de befaamde Nuggets-boxen klinken: lomp swingend, vol ranzige gitaarklanken en piepende orgeltjes. Al raakt de gimmick na een half uur wel enigszins uitgewerkt en blijken ook de nummers niet allemaal even sterk. Maar als Bone op het eind van het optreden een supersmerige versie van 'Surfin Bird' inzet, om vervolgens met gitaar en al vanuit het publiek op de PA te klauteren en daar verder te gieren komt er een fraai eind aan de show. De ideale band kortom om je horrorfeestje luister bij te zetten. King Khan & his Sensational Shrines halen hun inspiratie weliswaar uit hetzelfde tijdperk, maar dan uit een heel ander genre. Voor wie dacht dat de uitgebreide soulrevues inmiddels uitgestorven waren, of verworden tot goedbedoelde en op zijn best ontroerende shows van muzikanten die hun beste tijd gehad hebben, is King Khan een verademing. King Khan blaast de authentieke soul nieuw leven in en zorgt bij de liefhebbers van Solomon Burke en James Brown meteen voor de nodige sensatie. Op het kleine dB’s-podium zweept deze 'illegale zoon van Screamin' Jay Hawkins' zijn achtkoppige begeleidingsband zelfs op tot grote hoogtes. Dit is R&B in de oorspronkelijke zin van het woord: swingend, dynamisch en -niet onbelangrijk- goed gespeeld. Door de tomeloze energie die, mede door de aanwezigheid van een gogo-danseres, van het podium afspat, staat het publiek al snel uitbundig te dansen. De act wordt gecompleteerd door een doodshoofdstaf, waar Khan voortdurend mee speelt. Dat doet hij ook met speelgoedgeld, dat hij met enige regelmaat in brand steekt. Ook diverse rondjes door het publiek, al dan niet gewapend met een speelgoedslang zorgen voor een persoonlijke campy touch aan zijn authentieke repertoire. Je zou bijna zeggen: zo'n band verdient een label als Stax of Motown. Na afloop van het concert gaat de disco los met obscure sixtiesswing. King Khan zelf is ook niet te beroerd om -gehuld in een blauw supermanpak- flink met een schone dame tekeer te gaan op de dansvloer. Een zeldzaam leuk swingfeestje! King Khan & His Sensational Shrines + Los Looches Gezien: dB’s, Vrijdag 2 april 2004