“Nou, eigenlijk is het heel simpel: schapenwol met zeepsop en dan maar draaien… en vroeger gebruikten ze daar urine voor”. Zie hier: het recept voor handgemaakt vilt. Misschien dat iemand me ook nog wel had kunnen vertellen hoe je dreadlocks moet maken, of een tie-dye shirt in elkaar flanst… Hoe dan ook: The Levellers waren back in town. Als voortrekkers van een neo-hippie golf waren ze midden jaren negentig een doorslaand succes op de grote zomerfestivals. Overal waar The Levellers hun up-tempo punky folk inzetten, was het feest. Helaas voor de mannen heeft de tijd niet alleen de hippies, maar ook The Levellers danig ingehaald. Harder, sneller, grootser moet het allemaal tegenwoordig, en dus zijn bands als Dropkick Murphys aan de haal gegaan met het plekje hoog op de line-up, dat eerst voor hen gereserveerd was. The Levellers stonden tijdens Lowlands vorig jaar dan ook heel vroeg op de dag geprogrammeerd. Het mag dan zo zijn dat The Levellers een toonbeeld van nostalgische oude glorie zijn en dat hun platen sinds de grote albums ‘Levelling The Land’ en ‘Levellers’ niet echt iets nieuws meer laten horen, een concert van deze geinponems is nog altijd een feest. Zozeer zelfs dat de Tivoli gisteren direct vanaf de eerste lekker snelle nummers ontaardde in een rondspringende draaikolk van plezier. Een feest der herkenning was het en niets minder. Want al probeerde de band ook het nieuwe spul te slijten, waaronder een paar prachtige akoestische nummers, ze weten zelf ook maar al te goed dat het volk wil dansen en springen. Op en af tussen kalm aan en gouwe ouwe werd een setlist van dik anderhalf uur afgewerkt. Met tactisch de grootste knaller ‘One Way’ in de toegift. Ook daar malen we niet om. Net zoals het bij Biohazard wachten is op tracks van ‘State of the World Address’, of Therapy? het gebouw niet levend kan verlaten zonder ‘Die Laughing’ of 'Screamager' te spelen, zo regeert bij The Levellers dat heerlijke gevoel van al bijna een decennium geleden. En net als bij die andere twee bands is de brede glimlach na afloop niet van het gezicht te branden; doorweekt van het zweet, moe maar voldaan. Een avondje stuiteren, op adem komen met een biertje en maar weer de pit in duiken; dat waren inderdaad de tijden van, pak hem beet, Pinkpop 1994. Soms is het goed om de tijd weer eens helemaal terug te zetten. En je heerlijk laten gaan. En gezegd moet worden: dat kunstje zijn The Levellers nog lang niet verleerd! The Levellers Gezien: Tivoli Oudegracht, zaterdag 24 april 2004.