Psychedelische alt-pop met invloeden uiteenlopen van The Weeknd tot aan The Beatles? Laat dat maar over aan Sven Eric Gamsky, beter bekend als Still Woozy. De Main vulde zich afgelopen zondag goed voor de Amerikaan, die sinds 2017 solo opereert en sindsdien 'viral' mag worden genoemd met songs die op de soundtrack van FIFA en Netflix-content belandde. Het leverde hem een spot op bij het grote Coachella festival, en nu mag de jonge vader uit Portland na een drukke zomer, een tweede album en meerdere festivals in de VS en de rest van Europa ons mooie Tilburg aandoen. Dat zou dus een klinkende zegetocht moeten worden. Toch?

Het antwoord op die vraag laat zich nog even wachten, want eerst mag nog Mazie het voorprogramma verzorgen. De Amerikaanse zangeres (echte naam: Grace Christian) weet ook wat het is om viral te gaan en scoorde op TikTok een hit met 'Dumb Dumb' dat over fake news gaat, haar eerste single 'No Friends' en noemt The Beatles ook een van haar grootste inspiratiebronnen.

Mazie weet in ieder geval hoe binnen te komen: ze springt enthousiast het podium op, gekleed in een anime aandoendend pakje en rent een rondje op het podium. Alle mensen voor het podium weten duidelijk nog niet zo goed wat ze er van vinden, maar die ongemakkelijkheid lijkt Mazie’s enthousiasme niet veel te deren. Aan energie geen gebrek, want ze blijft constant in beweging tijdens de liedjes en alhoewel ze soms buiten adem lijkt te klinken, doet dat niets af aan hoe zuiver ze zingt. 

Tussen de snelle popliedjes kletst ze gezellig tegen het publiek, maar het blijft vanuit de zaal redelijk stil. “Tilburg this is like my favorite show ever!!!”, klinkt het heel Amerikaans, maar gebaseerd op de energie in de zaal voelt dit niet helemaal oprecht en slaat de opmerking dood. Toch valt er ook iets te zeggen voor haar enthousiasme, eist ze constant je aandacht en laat zich niet kisten door het stille publiek. 

Interacties tussen de band en de rondspringende Mazie zijn leuk om te zien, maar voelen soms ingestudeerd en een beetje ongemakkelijk, het had er net wat minder dik op mogen liggen voor dit ingetogen publiek. Het is heel Amerikaans en dat is mogelijk een cultuurshock voor de Nederlandse gen-Z’ers in de zaal die dit soort taferelen nog niet op een podium hebben ervaren

Denk je dan eindelijk een goed nummer te hebben met het Wolf Alice-achtige 'Menace' vol reverb en een schel stemgeluid, blijkt het door de constante herhaling van de zin “I’m a menace, don’t forget it” en erg letterlijke teksten alsnog weer oppervlakkig te zijn. Gejuich horen we pas bij het laatste nummer 'Dumb Dumb' dat zeker door het jongere gedeelte van het publiek goed wordt ontvangen. Haar energie wordt dan eindelijk een beetje over genomen en op haar verzoek staat dan (bijna) heel het publiek toch te springen. Mazie is energiek en vol zelfvetrouwen, maar voor dit publiek misschien een beetje too much.

(lees verder na de video)

Dan is het even later goed rumoerig in de Main. Alle instrumenten die Still Woozy straks gaat bespelen kijken ons alvast ondeugend aan, met dank aan de grote googly eyes die erop zijn geplakt. Het publiek wacht vol spanning af op Gamsky en de zijnen en alsof ze uit het niets materialiseren, staat het viertal er opeens. Geen woord vuil maken of gas geven, maar meteen beginnen met hun mellow geluid waar Still Woozy bekend om staat. Dat zijn de rustige nummers van zijn twee albums waarvan vanavond veel wordt geput uit de nieuwste; Loveseat (ook de naam van de tour). 

Met nummers als 'Kenny' en 'Little Things' wordt regelmatig afgewisseld tussen de elektrische en akoestische gitaar, en ook al zorgt dat voor de nodige afwisseling en is het publiek aandachtig aan het luisteren, toch snak je al snel naar meer pit in de muziek. Still Woozy is een romanticus met een gitaar en dat zachte geluid vraagt om een intiemere setting dan een grote zaal als 013. Gelukkig beseft Gamsky dat ook, want blijven meezwieren op zijn gitaar is maar beperkt houdbaar, en net op tijd wordt het veel energiekere 'Shit Don't Change' ingezet. De drummer heeft eindelijk echt iets te doen, we horen veel meer electronica en de sfeer wordt er van zichzelf een stuk beter van.

Gamsky doet zijn naam eer aan en danst woozy door zijn set heen, maar steelt daarmee niet de show. Dat zijn toch echt bassiste Tanni Kahn en gitarist Caleb Buchanan die dat doen. Met spontane solo’s en humoristische interacties tussen elkaar en het publiek nemen ze ons mee in de performance. Heel veel spannender wordt het alleen niet, de sfeer is rustig en de vocals zijn prima, maar uit een koptelefoon klinkt deze muziek gewoon beter.

Richting het einde van de show komen ook Mazie en haar bandleden mee dansen op het podium en wordt het snel een gezellig zooitje ongeregeld waarbij de onderlinge sfeer aanstekelijk werkt en beide bands afscheid neemt van het publiek. Volgens het tijdschema veel te vroeg, maar gelukkig komt de band na groots applaus terug om Still Woozy’s grote hit 'Goody Bag' te spelen. Wat levendiger dan voorheen gaan de fans nog een keer los op deze banger, waarop de band ons nog één keer bedankt en deze keer dan toch echt verdwijnt.