Het apparatuur van voorprogramma Son Little heeft een valse start vanavond, maar de band alles behalve. De rhythm & blues-band rondom muzikant Aaron Livingston, trekt zich niets aan van storingen met de versterker. De beste man uit Philadelphia zingt - net zo relaxed als hij eruit ziet - 'Bend Yr Ear' en tokkelt op zijn akoestische gitaar alsof er geen volle Main zaal om hem staat te popelen. Het lijkt eerder op een zondagmiddag. De oplossing voor de eerdergenoemde speaker volgt gelukkig vlug: een mic voor zijn akoestische gitaar nodigt Livingston uit voor een grappende 'so we're doing it the old fasioned way'. Daardoor verandert op slag het optreden in een intiem en waarschijnlijk uniek optreden waarin Son Little's rauwe, doorleefde stem nóg kwetsbaarder klinkt. Het lijkt haast of je één op één met de muzikant zijn hits 'Lay Down' en 'Mad About You' aan het luisteren bent. Wanneer het publiek begint mee te klappen wordt je helaas uit die droom gehaald. Misschien maar goed ook; we moeten wel helder voor de dag komen als de Black Puma's zo op ons worden losgelaten.
De soulrevival is al een tijdje gaande, maar hoe populair het kan zijn, bewees Black Pumas afgelopen woensdag in een ramvolle 013. Het project rondom zanger Eric Burton doet het bijzonder goed door oude soul met nieuwe stijlen te mixen en dat te koppelen aan een performance zoals je ze maar zelden ziet. Hoe zich dat vertaalt in Tilburg? Lees snel verder.
(lees verder na de video)
Twee van die poema's zijn ook al tijdens Son Little zichtbaar; ze zijn te zien op het grote doek achter het podium, bekken schreeuwend open, tanden getoond. Rode lichten schijnen als een warm vuur op het logo. We horen strijdlustige muziek die de adrenaline in de zaal flink ophoogt. Gaat Eric Burton hier een bokswedstrijd houden? Of staan we toch goed in de uitverkochte Main voor de Black Pumas? Nadat de zanger het podium betreed en een eerste uithaal eruit slingert is het wel duidelijk: vanavond horen we het muzikale veelzijdige vuur van de met zeven Grammy-nominaties genomineerde Black Pumas.
In de introsong worden we al meteen ondergedompeld in het soulvolle toetsenwerk van Jaron Marshall. Zijn spel rolt de rode loper uit voor Burton, die heel 013 meteen sprakeloos maakt met zijn emotievolle uithalen in 'More Than A Love Song'. Zonder afbreuk te doen aan de rest van de avond is dit wel al meteen misschien wel hét hoogtepunt van de set. Ondersteund met zijn 'sisters on the microphone' wordt de muur aan geluid door dat krachtige achtergrondzang alleen nog maar sterker. Toch worden die muren net zo makkelijk doorbroken met teksten die hij letterlijk tegen jou lijkt te zeggen zoals 'I want to get to know you better' in 'Know You Better'. Buren maken oogcontact met elkaar, lachen en dansen op de warme, stevige ritmische swings van drummer Stephen Bidwell en het groepsgevoel hier in de Main is ongekend.
Het is bijzonder wat voor performer Burton is. Hij weet precies waar het publiek naar smacht, en geeft veel meer dan dat. Van eigen dansmoves en het publiek laten meezingen tot het gooien van zijn handdoek in het publiek en even later ook zichzelf om 'I’m Ready' tussen de mensen in de zaal uit te voeren. Of het 'extra' tintje van het soulgenre aanwezig is? Daar valt dus niet over te twisten. Eric steekt het ook niet onder stoelen of banken: “Tilburg you really make me feel like a rockstar”. Maar waar veel rocksterren lijden aan overkill doet Burton alles behalve dat. Hij is meer een erfgenaam van eerdere pop/soul-iconen uit de jaren 70 en 80 zoals Prince en Otis Redding, maar dan met een eigenzinnige fusie van rock-’n roll, jazz en hiphop.
Deze cocktail aan genres komt vooral naar voren in songs van Black Pumas' nieuwste album Chronicles Of A Diamond, waar we deze avond veel van mogen horen. De show is alles behalve een waarin je op de nummer 1-hit zit te wachten. Toch juicht het publiek volop wanneer 'Colors' nog even gespeeld wordt. Een opmerkelijke keuze wordt gemaakt met een akoestische cover van 'Fast Car' als toegift. Maar zoals Son Little een vals begin had, is dit een vals einde en sluit de volledige band onder luid gejuich af met het toepasselijke 'Rock And Roll' en wordt een feestelijke avond alsnog in stijl afgesloten.