CHARLOT kroont zich tot synthpopprinses in Hall of Fame CHARLOT kroont zich tot synthpopprinses in Hall of Fame

Judith Rijsenbrij alias puntjudith probeert met dromerige geluiden en poëtische teksten de worstelingen van een millennial bij je neer te leggen. Het nieuws van tegenwoordig brengt niet veel hoop met zich mee. Daarom wil ze het lichtje aan het einde van de tunnel voor je zijn. ‘Wat verloren lijkt, is ineens te overzien’ zingt ze in 'Alles Wacht' en in het nog niet uitgebrachte nummer 'Naar De Stad' ontsnapt ze aan de ellende door met haar vrienden, jawel, naar de stad te gaan.

De show komt moeizaam op gang in de halfvolle zaal en puntjudith krijgt het publiek ook niet mee. Bij het verzoek om mee te zingen wordt halfzacht mee geneuried, bij de vraag om te dansen wordt er alleen een beetje heen en weer gewiegd en van al dat wiegen wordt je slaperig. De dromerige teksten versteken dat gevoel alleen maar. Bij 'Snelweg', over de chaos die je kan voelen in je kop als je gedachten maar doorrazen en je de rem maar niet kan vinden, wordt het publiek even wakker geschud. Zo kan het dus ook: opgekropte frustraties komen nu écht aan het licht en een plots suizend en rauw geluid komt onverwacht, maar wel gewenst.

Met deze sound had het nog wel even door mogen gaan, maar dat is helaas niet het geval. Daarvoor moeten we wachten op 7 juni als ze als hoofdprogramma terugkeert hier in de Hall of Fame. Nu staat ze er met alleen piano, synthesizer en trompet en dat is jammerlijk niet genoeg om op te vallen. Hopelijk staat ze de volgende keer met voltallige band, krijgt ze dan wel de voetjes van de vloer?

Afgelopen zomer stond ze voor het eerst op Lowlands, nu is ze hier in Hall of Fame samen met band om haar laatste show van het jaar te spelen en één ding is zeker; van het vroegere verlegen meisje is niets meer over. Aan de hand van albumtitel Lost Like Alice zou je het niet zeggen, maar op het podium lijkt CHARLOT haar plek te hebben gevonden. In 2020 had ze al succes met haar nummer 'Better When It’s Dark', maar nam ze met dat succes geen genoegen.

Samen met haar band bracht ze afgelopen oktober Lost Like Alice uit en net als haar twee vorige EP's, zit in dit album tussen de twaalf nummers (vernoemd naar de twaalf hoofdstukken in Alice In Wonderland) veel parels.Neem album- en setopener 'White Swan' bijvoorbeeld, waarmee de toon meteen is gezet. Lotte Mulder (CHARLOT's echte naam) neemt je met haar onschuldige ogen en engelachtige stem mee down the rabbit hole in. Dit doet ze met gemak en eenmaal in het konijnenhol is het voor het publiek prima vertoeven. 

Hier wordt je namelijk heen en weer geslingerd tussen de twee kanten die het album heeft. Van zachte pianoballads als 'After Antwerp', waar ze over een vriendin zingt die er nu niet meer is, naar dansbare klanken van 'Watsu'; CHARLOT tovert Hall of Fame om in een discotheek waar je prettig de weg kwijt bent. Dat wordt ondersteund met rook, licht en een gelaagde synthpopsound dat live het album nog zoveel mooier maakt. Hier krijg je een ervaring die thuis luisteren voor zeventig procent is te voelen.

Een gemis had het kunnen zijn dat Melle Boddaert vanavond er niet bij is voor het duet 'Sometimes I Still Live In My Head'. Maar met alleen de zang van CHARLOT bijft het een prachtig nummer waar je je oren bij gespitst houdt. Doe dat overigens niet bij de nummers waarbij de bas net iets te overweldigend zijn en de fragiele nummers emotioneel minder overtuigen dan op album. Dat basgeluid komt dan weer wél tot zijn recht bij een nummer als 'Reverie' waar het werk al voor je wordt gedaan (reverie betekent mijmering) en de dansnummers die met gepaste bombast en kracht ten gehore worden gebracht. Het gevolg is dat er zonder schaamte wordt gedanst en elk nummer met een warm applaus wordt ontvangen.

Wat dit optreden nog eens extra bijzonder maakt, is de band die met zoveel spelplezier staat te spelen en daarom overkomt als een hechte vriendengroep. Als publiek voel je je op een gegeven moment niet langer toeschouwer, maar een wezenlijk onderdeel van een intieme kring. De meesleepende synthpop en CHARLOT's veelzijdige stemgeluid die moeiteloos zweeft tussen hoog en laag, is ontzagwekkend en de vraag rijst: hoe kan dit in de toekomst ooit zellfs nóg beter worden? Dat gaat de toekomst ons vertellen, maar deze zondagavond was er alvast een voor in de boekdelen.