Na het succes van de eerste editie vorig jaar, presenteert het toonaangevende heavyfestival Roadburn ook dit jaar weer het aanvullende (en gratis!) randprogramma onder de noemer OFFROAD. En dit jaar ook nog eens met een stuk uitgebreider programma. Voor de Tilburgers zonder Roadburnticket een kans om toch de sfeer rondom het festival te proeven en shows te bezoeken, en voor de (vele internationale) Roadburngangers een kans om Tilburg verder te ontdekken en leren kennen.

Dat festijn begint donderdagavond bij De Pont, een museum voor hedendaagse kunst. Hier wordt elke derde donderdag van de maand PUNCH georganiseerd. Dit is een museum take-over waar culturele partners worden uitgenodigd een prikkelend programma te maken rondom de huidige tentoonstelling en je op een andere manier naar kunst laat kijken.

Yannick Verhoeven, beter bekend als Ramses3000, liet zich inspireren door de tentoonstelling IN MIST OF IT ALL, ABOVE FRONT TEARS van de Franse kunstenaar Laure Prouvost. Hijzelf is terug met een nieuw album dat ‘Thalamus’ heet, is opgenomen in een klooster en verschijnt binnenkort op vinyl. Met het album streeft hij ernaar om muziek te componeren die de luisteraar in staat stelt om te ontspannen en de prikkels van het dagelijks leven te verwerken.

© Kamil Parzychowski

Het publiek dat op deze show is afgekomen is zeer breed, maar echte Roadburners zijn er maar weinig. Voor het publiek zijn er stoelen en zitzakken neergelegd om deze show zo relaxed mogelijk te ervaren. De indeling op het podium doet erg denken aan oud ambient duo Stars of the Lid dat bij hun shows naast elektrische instrumenten ook gebruik maakten van snaarinstrumenten. Bij Ramses3000 zijn dat gitarist Bart van de Sande, die zichzelf niet op de voorgrond plaatst maar Yannick perfect aanvult waar nodig, en cellist Jostijn Ligtvoet, die voor een extra filmische laag zorgt en niet alleen strijkt maar ook speels tokkelt. Als je goed luistert naar de soundscapes hoor je tussendoor vogels fluiten, tikkende klokken en andere natuurgeluiden. De muziek, die zeer minimalistisch is, wordt bijgestaan door hypnotiserende kleurrijke beelden en een geur ontwikkeld door de Tilburgse, jonge geluidskunstenaar Brian Omen wat ervoor zorgt dat de show, zoals beloofd, alle zintuigen prikkelt. De voorstelling duurt exact 40 minuten en is daarmee wel aan de korte kant. We hadden hier nog wel 40 minuten kunnen zitten en nog ontspannender de zaal kunnen verlaten. (MvdH)

© Kamil Parzychowski

Door naar de vrijdagavond. Het weekend begint goed in de Little Devil met de Eindhovense band Alabaster. Hun geluid is te omschrijven als een mix van sludge, hardcorepunk, doom en stoner, of zoals ze zelf zouden zeggen ‘kutherrie’. Dit jonge trio dat genrehokjes sloopt, heeft een frisse en energieke uitstraling. De vocalen zijn lekker rauw en de instrumentatie ruig: zware gitaarriffs die je dwingen te headbangen en er wordt de hele set door goed en vakkundig van tempo gewisseld waardoor het nooit als te veel van hetzelfde klinkt. Vocalist en bassist Toby, backing vocalist/gitarist Jasper en drumster Sophie vormen samen een heus powertrio dat met een krachtig geluid als een bulldozer alles keihard aan de kant beukt. De band speelde al eens eerder in Little Devil, en ook nog eens in het voorprogramma van Gomer Pyle, die later vanavond ook op OFFROAD speelt. Hoewel de band nog vrij jong is - de heren en dame vonden elkaar in de lockdown - is daar op het podium niets van te zien of merken. Een uur lang wordt er onafgebroken gespeeld zonder dat de bandleden elkaar veel aankijken of met elkaar communiceren. Toby en Sophie spelen naast Alabaster ook nog in andere bands, maar hopelijk zien we deze samenstelling vaker terug op het podium. (MvdH)

© Richenne Zeebregts

In de Loc Brewery staat vrijdagavond een band die we zojuist al even benoemde, Gomer Pyle. Een Brabantse stonerrockband die al sinds 1994 bestaat, in 1999 met hun debuutplaat Eurohappy lovende kritieken ontving en in 2009 en 2016 al eens op Roadburn mochten spelen. Na al die tijd blijkt de band nog steeds populair; de Loc Brewery staat goed vol. Hier en daar horen we wat loodzware grunge invloeden, maar de nummers van Gomer Pyle zijn bovenal melodieus en psychedelisch met innovatieve, verrassende soundscapes. De band speelt krachtig, maar houd het ook subtiel wanneer de muziek daar om vraagt. De projecties op de achtergrond, waarvoor de vaste VJ is meegereisd, sluiten naadloos aan op de psychedelische sfeer: we zien onder andere filmbeelden van verlaten straten en kleurrijke tekeningen uit anatomieboeken. Opvallend is de nieuwe drummer, of nou opvallend, Gomer Pyle heeft in 30 jaar tijd al drie drummers versleten. Nu zit daar Damian Kunath; veruit de jongste van het stel, maar dat doet helemaal niets af van de hoogstaande kwaliteit van de band. Sterker nog, Kunath drumt vol overgave en retestrak. Een aanwinst om zuinig op te zijn dus. (RZ)

© Richenne Zeebregts

Op de zaterdag van OFFROAD treden er drie bands op in Cul de Sac, aan het Limburgse Yantras de eer om de goedgevulde Cul als eerste te betreden. Oorspronkelijk komen ze uit de Nederlandse hoofdstad van de heksenjacht, Roermond. De band brengt invloeden van allerlei zware genres samen, maar voornamelijk post-doom en sludge. De band heeft een week geleden hun nieuwe - twee-nummers-tellende - EP I Am You uitgebracht, waarvan beide nummers worden gespeeld. Vanaf de allereerste noot wordt er een meeslepende opbouw neergezet en neemt Yantras je mee op een beklemmende reis. Zowel bij de rustige segmenten als in de hardere stukken is de sfeer donker en intens. Zangeres Natalya Thelen heeft een warm emotioneel stemgeluid in de cleane stukken, maar zorgt ook voor de intense rauwe screams die zelfs zonder mic achter in de zaal te horen zijn. Als je haar hoort praten, zou je niet verwachten dat er zo’n geluid uit komt. De wanhoop en duistere, apocalyptische thema’s zijn vooral in haar zangpartijen te horen bij de lange uithalen. De herhalende gitaar- en baspartijen dragen bij aan de dreigende en mysterieuze sfeer die er hangt. Alle leden gaan op hun eigen manier volledig op in de muziek. Wanneer de drummer steeds langzamer tempo begint te spelen heeft dit juist een extra inslag bij de gitaren die je door je hele lichaam voelt. ‘I Am You’ heeft ondanks de zware thema’s een hoopvol einde. (MvdH)

© Kamil Parzychowski

Na Yantras haasten we ons richting Kafee ‘t Buitenbeentje, maar al snel zien we dat we te laat zijn en niet meer naar binnen kunnen. De Tilburgse stonerrockband Yama speelt hier een reünie-optreden ter ere van het 10-jarig jubileum van debuutalbum ‘Ananta’, waar we in 2014 al een albumrecensie over schreven. Vanuit de gang zien we zanger Alex Schenkels af en toe boven het publiek uitkomen, maar alleen het horen van de slepende grooves, zware hypnotiserende riffs en krachtige vocalen zijn voldoende om zelfs op de gang op te gaan in de muziek. Het is alleen jammer hoeveel “PERSONEEL!!” ‘t Buitenbeentje ineens lijkt te hebben. (RZ)

© Kamil Parzychowski

Na al die harde en donkere muziek, is het tijd voor wat lichtvoetigers: Fellatio. Het ‘echte’ Roadburnpubliek is inmiddels weer hun dosis heavymuziek ergens anders aan het halen, maar desalniettemin is het nog steeds lekker druk in de Cul. De Rotterdamse Tilburgers van Fellatio hebben zichzelf uitgeroepen tot avantgardistisch discopunk-post-penis-krautrocktrio, volg jij het nog? De hypnotiserende hooks doen zwaar denken aan de 80’s culthit ‘Der Mussolini’ van de Duitse band DAF. Tijdens het optreden krijg je het gevoel alsof je in een oude kelder van een industrieel kraakpand staat te dansen. En dan te bedenken dat de band gewapend is met enkel een drumstel en bas, maar die combi zorgt er toch voor dat je met ongeremde energie in elke hoek van de kuil staat te springen. De frontman - een extravagant figuur die met zijn cowboyhoed eruitziet als een Texas ranger - spit zijn poëtische punkteksten zonder enige moeite terwijl hij het publiek inloopt en zijn koebel bespeelt. Het drumstel, inclusief bongo’s, is voorzien van een panterprintje. Tegen het einde covert de band ‘Doris Day’ van Doe Maar waarop flink wordt meegezongen. Wel een beetje jammer dat deze tekst van een telefoonschermpje gespiekt moet worden. Maar hoe dan ook weet Fellatio wel hoe je een feestje moet bouwen. (MvdH)

© Kamil Parzychowski

Hierna is de beurt aan het Tilburgse Richie Dagger, dat al in 2012 is opgericht. Deze band bestaat uit (ex)leden van Hooghwater, The Reactionaries en Restless Youth. De muzikanten in deze bezetting hebben eerder met elkaar samengewerkt en het podium gedeeld, en dat is te zien en te horen want ze klinken als een trein die in alle snelheid achter je aan zit. De Cul is geen onbekend terrein voor de band die hier meermaals heeft opgetreden. De kuil staat inmiddels weer vol met mannen met baarden in zwarte t-shirts, maar tijd om bier te halen is er eigenlijk niet: Richie Dagger speelt voor het eerst hun gister uitgebrachte plaat Primitive Power live. Het drietal speelt moeiteloos een energieke mix van indie, punk en wave, samengesmolten tot psychedelisch geheel. Terwijl de drummer zingend zijn instrument bespeelt, zorgt de bassist bij ieder nummer voor een heerlijke groove die doet denken aan de oude punkband Wipers. Richie Dagger blijkt de ideale en gebalanceerde dagafsluiter. (MvdH)

© Kamil Parzychowski

Waar gisteravond de meeste mensen Blood Incantation de zaterdag zagen afsluiten in de Main van 013, ontwaken zij nu één voor één op de stadscamping om een paar straaltjes zon te pakken in dit regenachtige weekend. Veel Roadburners zitten nog aan een laat ontbijt of vroege lunch wanneer Thistle Sifter daar aantreedt. Het ambient instrumentale postrockproject van de Engelse muzikant Pete Barnes. Het nieuwe album is gebaseerd op een ernstig fietsongeluk dat in november 2020 plaatsvond en Barnes letterlijk in verwarring heeft gebracht. De muziek is geschreven tijdens een lange herstelperiode en ver van familie en vrienden in Engeland. Het is een plaat die gaat over persoonlijke worstelingen met gezondheid, de Brexit, covid, acceptatie en het loslaten van het verleden. Je zou dus denken dat dit een melancholische set wordt, en dat vermoeden klopt. De nummers worden live uitgerekt, bijna alle tracks beginnen heel klein met een minutenlange grandioze opbouw en monden uit in bombastische finales. De muziek heeft een dromerige sfeer en over sommige intro’s zijn ook filmfragmenten te horen die doen denken aan bands als GY!BE en Explosions in the Sky. Vooral de drummer laat zijn veelzijdigheid zien. Hij speelt op een van de nummers keys in plaats van drums, hij gebruikt verschillende drumstokken en wisselt tegen het einde zijn traditionele akoestische slagwerk af met een elektronisch drumstel. Het laatste nummer eindigt met veel distortion die de emotie van het laatste album nog maar eens mooi weerspiegelt. (MvdH)

© Kamil Parzychowski

Na de dromerige set van Thistle Sifter is het tijd om echt even wakker te worden met een portie punk, hardrock en metal van The Ax Effect. De frontman/entertainer van deze band is in het echte leven houthakker en neemt dat thema mee in hun sets. Daar ligt puur voor de show een blok hout met bijl erin en kettingzaag die naar ieder optreden meegaan. Het campingpubliek lijkt hier niet veel mee te hebben, maar dit is dan ook geen typische Roadburnband. Wel eentje die schijt heeft aan alle conventies en vooral zelf veel lol heeft op het podium. De drummer bespeelt zijn slagwerk inclusief koebel staand en zingt er ook nog bij. Hij wordt bijgestaan door de gitarist die de ene na de andere aanstekelijke gitaarriff speelt. De nummers zijn van hoge energie en behoorlijk in your face, met de drums prominent vooraan. Tijdens technische problemen wordt er nog gevraagd om een bassolo, maar helaas, die krijgen we niet. (MvdH)

© Kamil Parzychowski

De laatste band van het weekend in de Loc Brewery is Radeloos///Ziedend, en zoals je wellicht al vermoedde aan de naam maakt dit vijftal harde, donkere en aggresieve blackmetal met grindcore invloeden. Frontman en vocalist Giel is een opvallende verschijning met lange dreads die voor zijn gezicht bungelen, zijn zang is onverstaanbaar, maar desalniettemin intens en indringend. Waar dit voor veel mensen vooral klinkt als een chaotische mix van geschreeuw, agressieve snelle riffs en oorbezerende, harde drumpartijen, kun je niet ontkennen dat de heren van Radeloos///Ziedend weten hoe ze rauwe emoties om moeten zetten in krachtige nummers. Muziek die de wanhoop in onze ziel blootlegt, muziek die intrigeert en die een allesverzengende woede in je naar boven haalt. En de band zet vooral ook een performance neer waar je u tegen zegt: het is een genot om te zien hoe een ieder strak en gepassioneerd speelt. Het blijft keer op keer verbazen dat hevig headbangen en met strakke precisie spelen hand in hand kunnen gaan, maar Radeloos///Ziedend verheft dat tot een kunst. (RZ)

© Richenne Zeebregts