Het bal wordt geopend door het internationale dubbelslachtige duo Pinkcrash, dat zich specialiseert in een soort van spontane collages van elektronische geluiden en poëzie. Het is voorwaar een goed idee om deze act aan het begin van de avond te plaatsen, want de door de vrouwelijke helft ter plekke geselecteerde en voorgedragen citaten vergen nogal wat van de concentratie van de toehoorders. Passages uit Allen Ginsbergs poëtische pièce de résistance ‘Howl’ vliegen ons in omgekeerd chronologische volgorde om de oren, terwijl ook werk van Sylvia Plath de revue passeert. Wanneer ons een in het Frans gesteld dichterlijk verslag van een ontmoeting met een Tsjetsjeense vluchteling wordt voorgeschoteld (althans, dat menen we), moeten we helaas afhaken, maar wat wel ‘verstaanbaar’ blijft zijn de stemmige ondersteunende klanken en de woeste fonetische uithalen die soms onverhoeds in de voordracht opduiken.
Toen Thea en Francisca tien jaar geleden Gifgrond op poten zetten, konden ze niet bevroeden dat dit initiatief zou uitgroeien tot één van de meest duurzame subculturele fenomenen die onze stad rijk is. Anno 2017 is de Gifgrondboot echter nog steeds op stoom, en met het aanmonsteren van talloze trouwe DJ’s plus de welhaast mythische figuur Toxic Chicken kan deze zestigste editie op de laatste avond van september eenvoudig niet stuk (hoewel sommige objecten het wel moeten ontgelden).
Aangezien er vanavond een jubileum gevierd wordt, is een ode aan de inspiratoren en stuwende krachten van dit festijn natuurlijk wel op zijn plaats. Vooraleerst neemt Kees Hogenhout deze taak op zich middels een melige ode aan Thea en Francisca, gevolgd door een vrolijk verdichtsel over trouwe barman Arie, waarin zijn moeizame verhouding tot de ‘muzikale’ verrichtingen der Gifgrond-acts centraal staat. Daarna worden door het organisatorische koppel twee officiële ultra limited edition jubileumshirts uitgereikt aan Arie en het Gifgrond-enigma Toxic Chicken (verantwoordelijk voor het ontwerp van de bewuste shirts), waarover later meer.
Eerst is het nog aan de mannen van Kolfskop om de aanwezigen te vergasten op een typisch staaltje Belgische zotteklap, waarin het animale en spirituele op een eigenaardige manier met elkaar verbonden worden. Aangevoerd door een woest heerschap met groot kruis over de blote romp (dat hij overigens gedurende de performance verliest), slingert dit ‘rocktrio’ hermetische wijsheden als “de fallus is slecht, maar mieren zijn goed” door de ruimte, al dan niet vergezeld van dierlijk gegrom en instrumentaal gebrom. Als hij niet naarstig op handen en voeten door de zaal scharrelt, voelt de frontman zich ook niet te beroerd om een volkse klassieker als ‘Al Die Willen Te Kaap’ren Varen’ van een hilarische, absurdistische tekst te voorzien, die de onmiskenbaar homo-erotische ondertoon van het origineel toch alle recht doet. Een prettig uitzinnig en enthousiasmerend schouwspel, dat ons voorbeeldig voorbereidt op de performance van Gifgronds geliefde huiskip.
De naam ‘Toxic Chicken’ zingt al sinds jaar en dag rond bij Gifgrond. Toen ons eens werd verteld dat deze vreemde snuiter vanuit Thailand virtuele recensies van alle Gifgrondbijeenkomsten schrijft, dachten we eigenlijk van doen te hebben met een elaborate joke van één van de vaste gasten. Aan het begin van de avond viel ons oog echter al op een opvallend uitgelaten jongeman, die inderdaad niemand minder dan de mysterieuze gifkip in eigen persoon blijkt te zijn, welke na een odyssee van vele jaren teruggekeerd is op het vertrouwde nest. Over de muzikale kwaliteiten van de performance waarop Toxic Chicken ons ondersteund door zijn pingelende en trommelende compagnon Ivar trakteert, zouden we kunnen twisten, ware het niet dat we sowieso niet gehinderd worden door goede smaak. Een show van Toxic Chicken is als een vertwijfelde extatische schreeuw van haat en liefde in de kosmos, gecompleteerd door een feestelijke verkwisting van voedingsmiddelen. Of het tapijt erg blij wordt van de slagroom die meneer Chicken terwijl hij luidkeels bezweert dat we het systeem met liefde moeten verslaan over het pluizige oppervlak uitstort, valt te betwijfelen, maar zeker is dat hij op deze wijze de rauwe Gifgrondessentie uitstekend weet te vangen. Bovendien spaart hij ook zichzelf niet, want even later knijpt hij een pak vanillevla over zijn hoofd uit. Een oergezellige kliederboel kortom, die tezamen met de talrijke vertrouwde DJ’s en retrospectieve projecties een geslaagde zestigste editie afrondt – met dank ook aan alle trouwe bezoekers uiteraard, die dit unieke festijn al jaren weet vast te houden.