Die verstoring van de avondrust komt voor rekening van Grey Aura, een gezelschap uit Utrecht dat een ook voor genrebegrippen nogal uitgebreide titel voor haar plaatwerk koos, 'Waerachtighe Beschryvinghe Van drie Seylagien, Ter Werelt Noyt Soo Vreemt Ghehoort'. De naam is ontleend aan een dagboek geschreven door ene Gerrit de Veer, waarin de derde en meest befaamde tocht van Willem Barentsz over de Noordelijke IJszee werd vereeuwigd – de reis die vastliep op het ijs bij Nova Zembla, wat de bemanning dwong tot een barre overwintering in ‘Het Behouden Huys’, waarna een moeizame terugkeer volgde, die Willem zelf niet meer heeft kunnen voltooien. Een gouden uitgangspunt kortom voor een epische blackmetalplaat, dat de band alle gelegenheid geeft de ontberingen van een poolreis in afwisselend heroïsch-ziedende en tragisch-melancholieke passages te verklanken. Het valt natuurlijk niet mee de sfeer van een dergelijke saga ook live goed over het voetlicht te brengen, maar de band doet hiertoe een zeer verdienstelijke poging door te musiceren op een bijna geheel verduisterd podium (de eindeloze poolnacht) dat slechts soms wordt opgelicht door felle witte lichtflitsen (onweders? sneeuwstormen?). Dieper in de set verschijnt ook een soort groot blauw wezen op het podium, dat bij sommigen wat op de lachspieren lijkt te werken, maar als verbeelding van de moordende arctische winter dan wel de blauwe vinvis best in het totaalplaatje past. Een mooi concept dat doordacht is uitgevoerd – en dat was nog maar de eerste band van de avond.

De enige act die vandaag wellicht een landsgrens heeft moeten passeren is het Luikse Absolutus, dat ook in zijn album- en songtitels een bijzondere voorliefde voor het Latijn aan de dag legt, en niet alleen daarin de meest traditionele band van de avond blijkt. Het eerste deel van de set wordt gedomineerd door die razende en tegelijkertijd tot inkeer bewegende klanken die we zo goed kennen van de outfits van weleer, welke op passende wijze worden gebracht door naar de grond turende snarenplukkers en een frontman die met zijn ogen radeloos het plafond lijkt af te zoeken in de hoop daar een oplossing te vinden voor het hem kwellende wereldraadsel. Helaas hebben wij ons niet ver genoeg naar voren toe geplaatst om deze eenzame tonen in al hun droeve onbehaaglijkheid op ons in te laten werken, maar worden we omringd door mensen die met hun extraverte leut onze eigen immer aanwezige onlustgevoelens van een scherpe wanklank voorzien en het opgaan in de muziek enigszins hinderen, de overvloedige aanwezigheid van waxinelichtjes, schedels en wierook ten spijt. Dat moeten we ons natuurlijk op de eerste plaats zelf aanrekenen, maar hetzelfde geldt niet voor de wat krakkemikkige uitvoering van het laatste, meer experimentele deel van het optreden, dat in belangrijke mate afhankelijk is van samples die niet helemaal goed uit de verf komen (verkeerde riedel, te zacht, te laat – wat maar mis kan gaan, gaat mis). Een licht teleurstellende afsluiting, die ons met het gevoel achterlaat dat deze band onder gunstiger omstandigheden veel beter tot haar recht had kunnen komen. Wat niet wegneemt dat de avond als geheel voorzeker een succes genoemd mag worden.