Het feest begint in stemmige duistere groentinten door toedoen van de Estse natuurliefhebber Tont, die de aanwezigen meeneemt in zijn door organische omgevingsruis gedomineerde elektronische klankwereld, die hij aanvult met spaarzame bijdragen van primitieve analoge instrumenten als ‘shaker’ en bamboefluit. Opvallend (in ieder geval voor Gifgrond) is het overwegend stille en ingetogen karakter van zijn performance, die gelukkig vooraan in de avond plaatsvindt, zodat de show maximaal profiteert van de nog niet door drank en daaruit voortvloeiende praatlust aangetaste, onverdeelde aandacht van het immer beschaafde en welwillende Gifgrondpubliek. Een ongewone, maar alleraardigste, bij tijd en wijle zelfs hypnotiserende start van deze drieënvijftigste editie.

Van een uitgesproken interesse in natuurlijke fenomenen getuigt ook een aanzienlijk deel van de achtergrondprojecties bij de daaropvolgende show van landgenoot Villem Jahu, maar de aanpak van beide Esten is verder toch heel verschillend. Niet alleen heeft Jahu regelmatig de neiging bepaalde verbindingen op zijn elektronicatafel tot stand te brengen die een allesbehalve zachtzinnig effect hebben (een dame voor ons beweegt de handen meermaals naar de oren), ook creëert hij zijn heftige geluidssculpturen niet in zijn eentje, maar in spontane wisselwerking met gitarist Jonas van den Bossche. Behalve fel en dissonant komt deze laatste soms ook onverwacht melodieus uit de hoek, wat de spanning alleen maar ten goede komt. Hoewel een geïmproviseerd duet als dit uiteraard niet op alle plekken even coherent klinkt, kent het zeker zijn intrigerende momenten.

Tot nog toe verloopt deze Gifgrondbijeenkomst in zoverre atypisch, dat er nog weinig bizarre outfits en dansbare deuntjes gesignaleerd zijn. Daar komt echter in één klap verandering in met de afsluitende show van V.E.X. oftewel Ventriloquest Ectoplasmold Xanaxax. Of groepsleden Roxy Monoxide en Lu Lu GammaRay een enigszins navolgbare uitleg van deze bandnaam (of ook wel van hun eigen aliassen) kunnen geven, laten we even in het midden, maar wat hoe dan ook niet ter discussie staat, is dat deze extravagante sterren der Amerikaanse westkust geboren zijn om gehuld in glitterpakken door de ruimte te springen en hun vreemdsoortige levensstijl te bezingen. Met niet meer dan een paar simpele keyboards, wat elektronica en hun vocalen zet dit androgyne tweetal een sprankelend darkwave optreden neer, waarop in principe best gedanst zou kunnen worden, ware het niet dat daarvoor niet al te veel plaats is – het is namelijk uitzonderlijk druk deze avond. Vervolgens is het aan DJ Down The Rabbit Hole om dit geslaagde samenzijn tot een passend einde te brengen. We zijn alweer benieuwd naar editie nummer vierenvijftig...