Als opwarmer voor het grote feest staat het lokale zooitje ongeregeld PingPongPoëzie op de rol, dat net als vele andere jonge bands in de oefenhokken van de Hall een warm tehuis heeft gevonden. Enkele weken geleden presenteerden deze ondeugende snaken hun eersteling in Paradox, maar toen heeft uw lokale muziekmedium verstek laten gaan; gelukkig kunnen we ze vanavond dus alsnog meepikken, al is het dan ook als voorprogramma. Een toepasselijk voorprogramma, dat wel, want ook dit veelkoppige muzikale monstertje uit zich in de Nederlandse taal en schuwt daarbij de theatrale geste niet. Thematisch put men onder meer uit fabels, heldendichten en de Heilige Schrift: het eerste nummer verhaalt over de tragische liefde van een vos voor een konijn, waarna we worden getrakteerd op sterk hormonaal gedreven herinterpretaties van het Kerstverhaal en de Odyssee. Meer in het algemeen mogen we wel zeggen dat een fascinatie voor de seksualiteit de rode draad vormt door dit optreden, dat ons hiermee een goed inkijkje geeft in de werkingen van het adolescentenbrein. Nu hebben de meeste aanwezigen die levensfase al enige tijd achter zich gelaten, maar het enthousiasme van de in lange gewaden gestoken jongelingen slaat niettemin over op een aanzienlijk deel van de toeschouwers, dat zich zeker bij het laatste en meest dansbare nummer van de uitgekiende set hier en daar enkele voorzichtige pasjes veroorlooft. In aanmerking genomen dat dit waarschijnlijk de eerste keer is dat PingPongPoëzie voor een goeddeels onbekend publiek optreedt, kunnen we niet anders zeggen dan dat ze het er prima vanaf hebben gebracht.

Dat massaal toegestroomde volk komt natuurlijk vooral voor De Kift, dat onlangs samen met Rats On Rafts een plaat uitbracht, naar aanleiding waarvan men nu een klein tourtje doet dat tot onze vreugde dus ook in Tilburg aanmeert. Aan het begin van het optreden staat alleen het Rotterdamse viertal op het podium, dat in de eerste nummers op heftige doch stijlvolle wijze de donker-nihilistische punk- en wavedagen van weleer laat herleven. Gejuich stijgt op wanneer de mannen van De Kift zich bij hen voegen, waarna men gezamenlijk enkele composities ten gehore brengt die de artistieke rauwheid van de ratten met het literair-muzikaal vernuft van De Kift combineren – en zo tegelijk hoofd, hart en onderbuik weten te raken. Trouwe aanhangers van het zuiver-melancholieke Kiftwerk worden vervolgens ook bediend, om één en ander weer te laten uitmonden in een grootse coöperatieve apotheose. Uiteraard komt er ook een toegift, met het lied ‘Witte Haring’ waarvan het refrein door vele kelen wordt meegeschreeuwd en de vervreemdende NederEngelse finale ‘Meggy’. Tegen die tijd zijn vele voetjes al van de vloer gegaan, en zijn sommigen in zo’n roes terechtgekomen dat ze ook op de muziek van de dj blijven doordansen.

De Kift heeft met haar weemoedige, maar toch feestelijke en levensbevestigende liederen een soort Nederlandse zigeunermuziek geschapen, die de afgelopen decennia vele lieden in precaire materiële en geestelijke omstandigheden, vele spirituele thuislozen, in het hart heeft weten te raken. De financiële toekomst van dit instituut mag er door het wegvallen van subsidie misschien wat moeilijk uitzien, wat deze mannen hebben bijgedragen aan het vaderlandse muzieklandschap gaat sowieso nooit meer verloren. Waarvoor dank.