Het feest begint al in de late middag met het kersverse bandje Hyebfarin Tyhbde dat de boel mag aftrappen in de zaal. Wanneer we binnenkomen is de band al bezig voor een verrassend grote hoeveelheid publiek, dat wordt vergast op een potje, laten we zeggen ‘ontregelende rock’, die haar geheimen net zo moeilijk prijs geeft als de bandnaam reeds doet vermoeden. Het drietal, waarin de eerdergenoemde Tim nu eens niet de drumstokken hanteert, maar met zonnebril en kleurige blouse aan de knoppen draait en af en toe iets door een microfoon verkondigt, bestaat verder uit een bijzonder verdienstelijke gitarist en een zeer ijverige drummer, die op het laatste moment de reguliere trommelaar heeft moeten vervangen en dus zeer snel het nog bescheiden materiaal heeft moeten instuderen. Dat heeft hij goed gedaan, want de timing van de alle kanten op schietende nummers is prima. Het project lijkt op dit moment vooral een ludieke creatieve uitlaatklep voor de muzikanten, met als doel zichzelf en elkaar de gelegenheid te geven op een jolige wijze met wat muzikale ideeën te stoeien en vooral veel pret te hebben. Dat lukt in elk geval zeker, en de gezamenlijke kwaliteiten bieden zonder meer hoop op een interessante toekomst.

Ondertussen zijn we behoorlijk uitgelopen en spoeden we ons naar de foyer, waar echter nog niet veel gaande lijkt. Na een verblijf in het rookhok en de buitenlucht zien we bij binnenkomst enkele jongelieden druk in de weer, die echter duidelijk nog in de opbouw- en soundcheckfase verkeren. Terug naar de zaal dan maar, en zie, daar blijkt postrockact Syraforest bezig aan een typisch filmische en meeslepende set. Podiumpresentie en communicatie met het publiek zijn niet de forte van de meeste mensen die in dit genre actief zijn, maar de manier waarop deze jongens na hun optreden bijna schuw en verontschuldigend van het podium afdruipen, is toch wel een speciale vermelding waard. In schril contrast hiermee staat Bollo Seedless in de foyer, dat qua podiumpresentatie flink uitpakt met corpse paint, een jongen met een masker dat wat doet denken aan een ajuin voor zijn gezicht en als klap op de vuurpijl een kerel met een hoop boerenkool op zijn kop, die daarmee een zekere ‘green man’-uitstraling weet te bereiken. Muzikaal bewandelt dit biologisch-satanisch gezelschap een doornig pad dat het midden houdt tussen parodie en totaal echec. Aanzetten tot muzikaliteit zijn hier en daar wel aanwezig, maar blijven op een uiterst rudimentair niveau steken, en het is duidelijk dat de band vooral beoogt een soort gimmick neer te zetten. De vraag hoelang zoiets boeiend blijft, kan ieder slechts persoonlijk beantwoorden, maar zelf zetten we ons na enige tijd terneer op één der bankjes aan de zijkant en kunnen dan een geeuw slechts met moeite onderdrukken. Andere aanwezigen staan echter tot aan het eind met een grijns voor het podium.

Wederom contrasteert het optreden van Monomentumact Bombardier Muffy sterk met het voorafgaande gebeuren in de foyer, want hier hebben we te maken met een serieus zwoegend drietal dat enkele oerdegelijke stonernummers op ons afvuurt. De presentatie is op wat geometrische visuals na weinig sexy, maar het sterke materiaal heeft eigenlijk verder ook geen ondersteuning van node, en al snel bemerken we dat ons hoofd onwillekeurig de neiging heeft mee te gaan knikken, wat altijd een goed teken is. En dan zijn we al toe aan de laatste act uit de Broken Toasterstal, Salad Shooter, een gezelschap dat wederom veel aandacht heeft besteed aan het podiumbeeld en daarbij een licht hypnotiserend klanklandschap produceert dat ons op dit moment van de avond zeker niet stoort, terwijl we in een hoekje van de zaal beneveld zitten te wezen.