Het eerste nummer is Backup Plan. Het begint met een sentimenteel tokkeltje en al snel komt de zang er bij. Het klinkt niet helemaal zuiver en is nogal futloos. Pas na een minuut komt de eerste energie waardoor het duidelijk wordt dat het toch wel een energiek punkrockbandje is. De zang stoort dan ook bijna niet meer. Het instrumentale riedeltje blijft in je hoofd hangen, maar dat kan ook zijn omdat het redelijk wat aspecten van Blink-182’s Damnit heeft. Al met al is het een redelijk nummer, maar een goede opener is het zeker niet.

Daarna komt een nummer met harde drums en een strak stukje gitaar, al meteen bij de eerste seconden. Hoppa, daar zit de kracht van Splinter. De eerste zinnen van de zanger in Don’t Bring Me Down klinken weer niet helemaal lekker, in het refrein trekt dat bij. Op driekwart van het nummer volgt een instrumentaal stukje, met een opbouw van langzaam naar sneller; erg aantrekkelijk.

Het laatste nummer begint met een Engels praatje met een duidelijk Nederlands accent. Het gaat over een feestje waar Eric langskomt, maar Eric is helemaal niet leuk dus Eric moet zijn mond houden. Dat hoor je dan ook de rest van het nummer. “Eric shut the fuck up” wordt een keertje of tien herhaald, waarna er weer zo’n stukje gepraat volgt. De instrumentale stukjes tussen het geklets en het refrein door klinken enthousiast, maar uiteraard, daarna moet Eric zijn mond weer houden en komt het gevloek week terug. Eric blijft in je hoofd hangen, bevat humor, is dansbaar, en de zang is goed. Dit had de opener van Eat Shit moeten zijn.