Na Droppings is het de beurt aan de heren van Betonfraktion zelf. De wisseling van de wacht achter het drumstel heeft geleid tot een ander type geluid van de band. Hoewel nog steeds dwars, dadaïstisch en moeilijk te vangen, is het geluid met de nieuwe drummer Provocase (Kees Swanenberg) wat ingetogener en gestructureerder geworden dan het eerder was met Marzj (Maartje Simons). Het ruwe is er niet van af, de wond is nog steeds rauw, maar hij bloedt niet meer. Na de pauze, nodig voor het inwerken van de nieuwe aanwinst, is de band - inmiddels duidelijk goed op elkaar ingespeeld - terug als nooit tevoren.

De band geeft vanavond een verzameling nieuw en oud werk ten gehore, met het oude werk aangepast voor de nieuwe bezetting. De moeilijk te volgen teksten, vol met referenties naar lichamelijke functies van enfant terrible Nick J. Swarth, vormen de draad van het geheel. Provocase verzorgt een solide, betrouwbare basis en gitarist Frank Crijns zorgt, zoals altijd, voor veel verrassende gitaargeluiden.

Het is duidelijk dat Betonfraktion boos is (zie ook ons interview, red.). Gelukkig kan het zich laven aan muzikale vrijheid.