Hoewel een extra opwarming met het oog op de reeds aanzienlijke zaaltemperatuur welbeschouwd nogal overbodig is, mag het Belgische Motek het publiek desondanks alvast in de stemming brengen met een stevige dosis atmosferische postrock. Begeleid door beelden van mysterieuze domeinen als de nachtelijke ruimte, de wereld onder het wateroppervlak en het eindeloze heelal dat ons omringt, zet dit zuidelijke gezelschap een heel adequate performance neer. Weliswaar is er muzikaal gesproken over het geheel genomen niet veel nieuws onder de zon, maar in onverwachte hoeken en gaten slaagt de band er toch in om het postrockgenre wat broodnodig nieuw leven in te blazen – vooral door het incidenteel aanwenden van opvallend schurende, dissonante klanken die we in deze geluidsniche slechts zelden aantreffen. Een heel aardige start van deze ongebruikelijke instrumentale bijeenkomst.
Cartographer geeft dampende albumpresentatie in uitverkochte Stage01
Zuiderburen van Motek tekenen voor sfeervolle introductie
Ze hebben er maar liefst twee jaar op gezwoegd, en kunnen het klinkende resultaat deze vrijdag dan eindelijk met gepaste trots aan het publiek in 013 presenteren. ‘A Sea Of Sunshine’ is de naam die de eerste langspeler van de lokale instrumentalisten van Cartographer heeft meegekregen: een titel die net als de muziek veel warmte uitstraalt. De klimatologische omstandigheden in het dicht opeengepakte ‘zolderke van 013’ zijn deze avond in dat licht bepaald toepasselijk te noemen.
MOTEK
CARTOGRAPHER
Het draait vandaag natuurlijk echter om Cartographer, dat zijn volwaardige albumdebuut aan de wereld presenteert en voor deze gelegenheid zoveel familie, vrienden en vage kennissen heeft weten op te trommelen dat Stage01 ervan uitpuilt. Dat deze hartverwarmende menselijke interesse ook in muzikaal opzicht meer dan gerechtvaardigd wordt, blijkt wel uit de buitengewoon afwisselende set die we deze avond voorgeschoteld krijgen. Het combo mag dan beschikking hebben over maar liefst drie gitaristen, het schrikt er niet voor terug om bij tijd en wijle heel stil en introvert uit de hoek te komen en aldus een broeierige sfeer te creëren die soms wat aan Pink Floyd herinnert. Daartegenover staan vanzelfsprekend heftige muzikale uitbarstingen waarbij de hele band enthousiast op en neer veert, maar wat uiteindelijk misschien wel het meest beklijft, is met hoeveel vertrouwen deze groep de aanwezigen onderwerpt aan de vaak ongewoon lange spanningsbogen die in de diverse stukken verwerkt zitten. Daar heeft men dan ook hoorbaar vele maanden intensief aan geschaafd en gebeiteld: illustratief in dit verband is het einde van het concert, een aanvankelijk welhaast onhoorbaar zacht, maar zeer gestadig tot grote luidheid aanzwellend versterkt geraas dat een voorbeeldige conclusie van zowel plaat als performance vormt. Het wordt dan ook terecht getrakteerd op een groot applaus.
Vervolgens is het natuurlijk tijd om alle betrokkenen bij de totstandkoming van het album te bedanken (zo er overigens verbeterpunten bij dit optreden te noemen zijn, dan liggen die met name op het vlak van de woordelijke interactie met het publiek, die nu nog wat stamelend en onbeholpen is – maar dat maakt in de gegeven context van vrienden en bekenden eigenlijk ook niet uit). Een gemoedelijk slot bij een uitermate succesvolle cd-presentatie.