De iconische Britse heavymetalformatie heeft op deze tour een tweetal Amerikaanse bands als voorprogramma meegenomen: het alom bekende Skid Row en het bepaald obscure Halcyon Way. Laatstgenoemde groep heeft vanavond de twijfelachtige eer nog voor half acht de planken te mogen bestijgen, waarbij men zoals verwacht een prima uitzicht heeft op een nagenoeg uitgestorven zaal. Het schijnt het vijftal uit Atlanta gelukkig niet bijzonder te kunnen deren, want men vuurt zijn repertoire desondanks vanaf het begin met groot enthousiasme op de aanwezigen af. Het geluid laat aanvankelijk wat te wensen over, maar dat wordt al snel beter, waardoor de eigenaardige mengeling van tamelijk traditioneel klinkende power metal en incidenteel hakkende gitaren inclusief grunts adequaat voor het voetlicht wordt gebracht. De gespletenheid in klank vindt zijn visuele pendant in het uiterlijk van de bandleden: waar de langharige zanger en drummer een heel vertrouwde aanblik bieden, lijken de drie snarenplukkers met hun vreemde kapsels en kleurspoeling eerder weggelopen uit een nu-metalband. Een nogal apart combo kortom, dat niet naar ieders smaak zal zijn. Naarmate de zaal gedurende het concert echter beter gevuld raakt, lijken er steeds meer mensen bereid hun instemming middels geheven armen en schuddende hoofden te tonen. Al met al een sympathieke start van de avond.

Dat gevoel blijft geheel achterwege bij de performance van de mannen van Saxon, die al meer dan vijfendertig jaar het zware metaal over de globe verspreiden. Uitgeblust blijken de heren echter allerminst, want men gaat er deze avond voor maar liefst twee volle uren tegenaan. Vooraf werd gesteld dat men deze keer volledig zou putten uit de eerste drie albums die in de jaren tachtig het licht zagen, maar dat blijkt al snel niet het geval: weliswaar wordt er rijkelijk uit die platen geput, maar ook later materiaal (zelfs uit het nieuwe millennium, getuige 'Sacrifice' en 'Lionheart') komt aan bod. Waarschijnlijk is dat trouwens maar goed ook, want op deze manier is de set ook minder voorspelbaar – een enkele keer laat de band het publiek zelfs tussen twee nummers kiezen. De klassiekers worden echter allerminst vergeten, tot groot enthousiasme van het publiek, dat zich duidelijk verlustigt in de uitvoering van meebrullers als '747 (Strangers In The Night)' en de aanvankelijk volledig door de aanwezigen gezongen reguliere afsluiter 'Princess Of The Night'. Dat maakt de taak van zanger van het eerste uur Biff Byford natuurlijk ietsje lichter, maar het blijft bewonderenswaardig hoe deze krasse knar zich gehuld in zware (en waarschijnlijk snikhete) overjas urenlang schijnbaar moeiteloos met vaste stem staande houdt. Hetzelfde geldt voor de overige muzikanten, die duidelijk op dreef zijn en onder aanvoering van de vriendelijke en inspirerende vocalist het publiek met de drietrapsraket 'Wheels Of Steel', 'Crusader' en 'Denim And Leather' naar het walhalla der heavy metal transporteren. Zonder twijfel één van de beste traditionele metalshows die we dit jaar gezien hebben.