Al meteen aan het begin van het optreden blijkt hoe de sound van de nog steeds jeugdige hoofdstedelingen geëvolueerd is: In plaats van meteen vol gas erin te knallen, openen de drie blazers van de band de set zo subtiel dat enkele aanwezigen nog niet eens door hebben dat het optreden reeds is gestart en lustig door blijven babbelen. Langzamerhand komen ook de andere bandleden de planken op druppelen, en spoedig ontstaat op het podium dan toch de feestelijke bende die we van optredens van deze jongens gewend zijn. De groep doet veel moeite om dit enthousiasme ook op het publiek te laten overslaan, maar hoewel hier en daar zeker de nodige bewegende lichamen te bespeuren zijn en met name 'de windmachine' (het wuiven met de handen) een doorslaand succes blijkt, gaat het dak er bij het afsluitende hitnummer 'Atilla' eigenlijk pas echt af. Dit lied wordt eindeloos verlengd, maar uiteindelijk weerklinkt toch de laatste noot en druipen de toehoorders tevreden af – misschien nog wat te vroeg, want de setlist op de P.A. geeft als toegift het niet te versmaden oudje 'E.T.' (of waren wij nu te snel weg?). De krappe anderhalf uur speeltijd bleek echter voldoende om een zomerse glimlach op ieders gezicht te toveren, zodat iedereen met een stukje tropische zon in het hart het pand kan verlaten.