Wanneer Vollebekk het podium betreedt en voorzichtig duidelijk maakt dat zijn show gaat beginnen, is het zaaltje nog droevig leeg. Wanneer hij start met het nummer Off the Main Drag lijkt het echter alsof zijn muziek de mensen van de straat het café in trekt. Door de warme gitaarklanken, maar vooral met zijn zeer aangename stem weet hij steeds meer mensen naar binnen te lokken. Met een biertje in de hand en rustig meewiegend op de muziek, iedereen weet een plekje te vinden om van dit intieme concert te genieten.
De zanger speelt verschillende nummers van zijn album North Americana. De nummers, waaronder Cairo Blues, zijn eenvoudig; de gitaar vormt de basis en zijn stem maakt hét verschil met zoveel andere singer-songwriters. Doe daar nog een vleugje mondharmonica bovenop en men droomt alweer over een nieuwe Bob Dylan. Toch heeft Vollebekk een heel andere sfeer in zijn muziek; een aangename sfeer waar je graag bij weg wilt dromen. Zelf geeft hij namelijk de indruk dat hij ook staat te dromen; met gesloten ogen en ietwat vrije bewegingen gaat hij helemaal op in zijn muziek.
In de pauzes tussen de nummers komt de zanger enigszins onzeker over. Zorgvuldig wordt zijn gitaar keer op keer afgestemd, alles moet perfect zijn. Drie jaar eerder stond hij ook al in Cul de Sac, maar toen was er veel minder publiek. Vollebekk lijkt dan ook echt te genieten deze avond. “Dit is voor mij de beste avond van het jaar. Geloof me, ik lieg niet eens, mijn leven is best wel droevig” grapt hij, waarna hij een cover van Ray Charles’ Just for a Thrill inzet.