Locrian, naar verluid vernoemd naar een toonsoort die door de katholieke kerk als 'duivels' werd beschouwd, was oorspronkelijk een tweetal uit de winderigste stad van Amerika, maar heeft tegenwoordig ook een drummer in de gelederen. Bij beschrijvingen van de band vallen bijzonder vaak de termen 'black', 'doom', 'eclectisch' en 'experimenteel', wat allemaal niet onjuist is, maar de basis van de met gekrijs en indrukwekkende marsdrums opgeluisterde nummers moet men onmiskenbaar in de postrock en -metalhoek zoeken. Lang uitgesponnen composities dus, die tegen een achtergrond van mistige industrielandschappen de luisteraar uit de alledaagse sleur weten te trekken om hem mee te nemen naar het donkere Roadburnuniversum, dat misschien niet altijd even prettig is, maar in elk geval wel tot het diepst van de ziel weet te spreken.

Sterallures zijn nu niet echt gebruikelijk in deze uithoek van het muzikale spectrum, maar zo weinig communicatief als dit drietal treft men bands maar zelden - aan het begin van de set sluipt men bijna ongemerkt het podium op, om zich vervolgens helemaal aan de muziek en vrijwel niet aan het publiek te wijden. Niet, dat dit bezwaarlijk is - het geeft de aanwezigen juist maximaal de gelegenheid op te gaan in het meditatieve gitaarspel, de ijselijke shrieks, het demonische toetsenspel en het gedragen drumwerk dat de band over hen uitstort. Een zeer plezierige duister-dromerige start van de Roadburndag, die niet alleen het publiek gereinigd achterlaat, maar zowaar aan het eind van het optreden ook een glimlach en twee geheven handen weet te ontlokken aan de toch bepaald weinig vrolijk en beweeglijk ogende frontman. Een overwegend zwarte maar uiteindelijk toch opbeurende aftrap van een veelbewogen Roadburndag.