Yawns, Cul de Sac, maandag 15 september 2014

Vier jonge Belgen uit de Kempen zijn nog maar sinds kort bezig als Yawns, een band die een technikleuren jasje heeft aangetrokken en de invloeden niet onder stoelen of banken steekt. Vergelijkingen maken met Tame Impala en MGMT is eigenlijk onzin, want die twee bands hebben de mosterd ook in oma's keukenkastje gevonden. De tijd van flower power sijpelt hier in de Cul door alle nummers, de bloemrijke kleren en titels als 'Lucid Dreams' en 'I Want To Go Where Nobody Knows My Name'.

Laatstgenoemde is de single van de band en in dat nummer komt alles samen wat Yawns kenmerkt: lijzige zang, gitaren door de mangel met de nodige flanger- en phaserbakken, solide baspartij, sterke drums en heel. Veel. Galm. Alsof je steppegras aan het eten bent en door een dikke laag moet om tot de kern te komen: sterk geschreven popsongs die je zeker niet de dag erna nog kan nazingen, maar die op het moment zelf erg fijn aandoen.

Alle gekte wordt voor het eind bewaard als plotseling zanger Jeroen Ernest Geboers en gitarist Thijs Boyen de kuil in duiken. Bij terugkomst op het podium is de kabel van de gitaar van Geboers om de monitor gevouwen en staat strak. Geboers kan geen moment pakken om de kabel goed te doen. Een bezoeker ziet het allemaal gebeuren en maakt zelf de kabel los, terwijl Geboers nog helemaal in zijn spel zit en niets in de gaten heeft. Een bedankje blijft uit, maar men mag aannemen dat deze er anders wel was gekomen.

De enorme plopkap rondom de microfoon van Geboers zorgt ervoor dat zijn mond nagenoeg verdwijnt voor iedereen die de band van voren aanschouwt. Het heeft een surrealistisch effect, vooral als hij met de nodige volume staat te zingen.

Laat zich makkelijk vervoeren op de spacende trip van Yawns. Als er wel een optreden is op Incubate vanavond waarbij een ober met een tray LSD niet had misstaan, dan is het hier bij deze Vlamingen.

Gelet ook op de jeugdigheid van de vier heren, is het knap dat zij een volwassen sound weten neer te zetten. De nummers zijn spannend, er valt veel te ontdekken en het schort alleen nog maar hier en daar aan een sterke hook die beklijft. Al met al een beloftevolle band die nog tijd genoeg heeft om zich voor de nog grotere, maar net zo experimentele, festivals te presenteren.