Snøffeltøffs, Cul de Sac, dinsdag 16 september 2014

Twee jongelingen uit Berlijn die luisteren naar de namen Julian en Florian. De een speelt gitaar, zingt en bestrijkt op het laatst ook even de toetsen, de ander speelt basgitaar en drums. Tegelijk? Jawel: met pedalen kan hij zowel basdrum, snare en hi-hat bedienen. Een olijke bedoeling al helemaal omdat deze beste jongen familie had kunnen zijn van de Nederlandse cultheld Harry Merry. Samen maken ze snelle popsongs waarbij de drums niet veel verder gaan dan hoempa hoempa hoempa en de gitaarpartijen ook niet al te moeilijk zijn. Het is zorgeloze muziek waarvoor het woord 'jangly' is uitgevonden.

Er zit een kazoo gemonteerd aan de microfoon van de zanger die gedurende het hele concert amper wordt gebruikt. Pas bij 'High School Teen' klinkt het karakteristieke geluid, tot vreugd van velen.

Nog een instrument wat voornamelijk stof zit te vergaren: een elektronisch orgel in een hoekje dat voor het allerlaatste wordt bewaard. De scherpe tonen zijn een aangename variatie tegenover het gejengel van de gitaar.

Ik heb een haat-liefde verhouding met moshpits. De liefde komt voort uit dat ik vind dat iedereen het recht heeft om van een concert te genieten zoals hij of zij zou willen. Daar hoort een moshpit net zo goed bij en het blijft mooi om te zien hoe iemand die omvalt snel weer omhoog wordt geholpen. Het probleem is echter dat vaak wordt gemosht om het moshen en niet als blijk van waardering. Maandagavond bij Cousins was het al redelijk misplaatst en vonden sommigen het nodig om te springen vanaf speakers die op wieltjes staan en het ontzettend mis had kunnen gaan. De dienstdoende geluidsman heeft een tafel aan de zijkant van de kuil die kan omvallen en hoewel het bij Cousins nog te overzien was, is het bij Snøffeltøffs een en al chaos. In de moshpit staan een paar dames die ontzettend overdreven aan het dansen zijn, playbacken met een fictieve microfoon en nepdrummen. Het heeft er alle schijn van dat ze nog meer de aandacht willen dan de band en het leidt enorm af. 'Studenten van de Toneelacademie in Maastricht die niet zo van het concerten bezoeken zijn', vertelt Incubate-directeur Joost Heijthuijsen. Dat verklaart een hoop, maar neemt niet weg dat het allemaal aardig irritant is.

Snøffeltøffs verstaat het vak van simpele, catchy nummers schrijven waar geen greintje pretentie van afdruipt. Een zeer vermakelijke afsluiter van de dinsdag, alleen dan wel met een publiek dat hopelijk in deze paar dagen Incubate leert dat niet de hele wereld om henzelf draait.