Mind Rays, Cul de Sac, 18 september 2014.

Nog geen album of single uitgebracht, maar toch weet deze band elke zaal waar ze in staat helemaal plat te spelen. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Door dezelfde ontzettend aanstekelijke punk te spelen die je vroeger in de brugklas al luisterde, maar dan wel iets psychedelischer. 

De band opent de set met het nummer Retreat. Een nummer dat je meteen doet denken aan de begindagen van de Arctic Monkeys. Dat is trouwens het geval bij bijna elk nummer dat de band speelt: het doet je elke keer denken aan iets dat je al een keer eerder hebt gehoord. Het ene nummer lijkt op iets van de Ramones, het andere lijkt op iets dat The Hives ooit al gedaan hebben. Er zit niet echt iets onderscheidends bij. Maar dat maakt het optreden niet minder leuk. De bandleden zitten vol energie en ook deze zanger vindt het wel leuk om van het podium af te springen en een moshpit in gang te zetten. 

Dat is ook meteen het moment van dit optreden. De zanger springt van het podium af, begint te pitten en gaat daar zo in op dat hij vergeet dat hij zijn microfoon nog vast heeft - waarna de stekker eruit wordt getrokken en de zang heel even wegvalt. Hij klimt weer gauw het podium op en plugt zijn microfoon in. De moshpit beslaat op dat moment zo ongeveer de hele vloer van Cul de Sac. Als de band klaar is met spelen, staan ze er toch wel even van te kijken; zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt. En dat is mooi om te zien. 

Het publiek is in eerste instantie niet echt aanwezig. De vloer bij het podium staat in het begin nog half leeg, maar daar komt na het derde nummer verandering in. Ineens staat de vloer vol en ontstaat er een grote moshpit. Needless to say: het publiek vindt Mind Rays leuk. 

Het is hard, het is uptempo, het is rebels, dus als je gepuberd hebt in de jaren negentig kun je Mind Rays zeker waarderen. Het enige jammere aan de band is dat alles klinkt als iets dat je al zeker drie keer eerder hebt gehoord; ze hebben nog niet echt een eigen sound weten te creëeren. Maar we zijn ervan overtuigd dat, zodra ze hun eigen geluid gevonden hebben, deze band nog veel meer en veel grotere zalen op zijn kop zal gaan zetten.