Mile Me Deaf, Extase, dinsdag 16 september 2014

Mile Me Deaf komt uit Wenen en volgens hun Facebookpagina maken ze ‘chillgrunge’. Dit jaar bracht de band hun tweede album uit: Holography. Het album verwijst naar een natuurkundige theorie die stelt dat ons universum slechts een hologram is van een veel platter universum. Frontman Wolfgang Möst: “I'm attracted by such things because I'm bored to death by reality.” Oké.

De set begint rustig en bouwt geleidelijk op. Wanneer de band de openingstrack ‘Shiver’ van het laatste album inzet, is dat een soort omslagmoment. De band lijkt (eindelijk) een beetje los te komen. De muziek wordt wat vlotter en steviger, de oogjes worden voorzichtig af en toe van de schoenen afgewend. De bassist waagt zelfs een voorzichtig hupsje hier en daar. Het publiek blijkt er gevoelig voor, want na afloop van het nummer klinkt het applaus duidelijk harder dan eerder.

''We were Mile Me Deaf, I hope we still are after the last song''. Het laatste nummer dus. Wat de band kennelijk al heel het optreden heeft ingehouden, komt er tijdens het laatste nummer tóch nog uit. De haren wapperen. Gruizige, scheurende solo’s. Möstl lijkt zelfs zijn gitaar met zijn tanden te bespelen. Jammer dat dit er nu pas uit komt.

Wolfgang Möstl mag dan wel het brein achter de band zijn, het gezicht van de zanger/gitarist hebben we niet gezien. Hij bleef zich zorgvuldig verstoppen achter zijn haar.

... Stond erbij en keek er naar. Maargoed, het is pas dinsdag. En het is nog vroeg…

Het is pas dinsdag. Het is nog vroeg… Automatisch ga je smoesjes voor jezelf bedenken waarom je deze band eigenlijk niet supervet vindt. De wat nerdy uitziende jongens kunnen behoorlijk aardig spelen, maar weten helaas niet te verbluffen vanavond.