Long Distance Calling, Midi, dinsdag 16 september 2014
#Incu14: Long Distance Calling is niet voor iedereen weggelegd
Duitse progrockers spelen clichématig maar superstrak
Long Distance Calling heeft inmiddels een geduchte livereputatie. Toch stroomt Midi nog niet voor de helft vol.
HET CONCERT
DE ACT
Long Distance Calling werd in 2006 opgericht in Duitsland. In de loop der jaren ontwikkelde deze postrockband een volwassen, atmosferische sound, met invloeden uit doomdrone, progressive rock en metal. De muziek is simpel en grotendeels instrumentaal; waar in veel bands de zanger de frontman is, is de zanger hier 'gedegradeerd' naar de achtergrond; de gitarist neemt de rol van frontman op zich. Incubate waarschuwt: “For everyone who thinks that ‘regular’ post-rock just isn’t heavy enough.”
HET NUMMER / HET MOMENT
Tja. Er valt niet veel te zien op het podium. De nummers zijn langgerekt en lijken veel op elkaar, maar toch ook weer niet. Snapt u het nog? De band doet z’n ding – superstrak – en laat de muziek voor zich spreken. Die muziek is alleen niet bijzonder gevarieerd, waardoor het optreden voelt als één lange golf van hetzelfde; er is geen moment of nummer dat er echt uitspringt.
HET PUBLIEK
Van “Het is echt kut” tot “Wow, dit is echt vet, ik kan hier de hele avond naar luisteren”. Iemand in het publiek roept zelfs “Huh, is dit een soort U2 zonder zanger?”. Je ziet mensen verwoed meeknikken en helemaal opgaan in de muziek. Anderen stoppen met een verveelde blik hun handen in de zakken. De meningen zijn verdeeld.
HET OORDEEL
Superstrak, maar het komt allemaal clichématig en net iets té gelikt over. Om er zelf ook maar even een cliché tegenaan te gooien: je moet hier echt van houden.