Ibrahim Maalouf, Festival Mundial, Fontys Koepelhal, 29 juni 2014

Geboren in Beirut, muzikaal geschoold in Parijs. Ibrahim Maalouf is een prijswinnende trompettist, componist en docent aan het Conservatoire à Rayonnement Régional de Paris. Maalouf is een pionier in de jazz en jazz-rock fusion waarin hij Arabische invloeden mengt met elektrische gitaren en harde drumpartijen. Maalouf speelt op een speciale gemodificeerde trompet met een vierde klep, waardoor hij de Arabische toonladder kan spelen.

Opmerkelijk genoeg wordt “Doubts 2”, op Spotify zijn meest gedraaide nummer en goed voor vijhonderdduizend hits, niet gespeeld. Als Maalouf vlak voor elf uur de coulissen inkijkt en signaal krijgt dat er nog wel tijd is voor één nummer begint hij te vertellen. Het laatste nummer van de avond wordt “True Sorry”, een compositie die hem in een droom toekwam. Dromerig is het zeker. Vanaf de eerste noot wordt je gegrepen. Stokstijf, met je mond wijd open. Tenminste, als je luistert. Met een fantastisch heldere klank speelt Maalouf met zijn melodie en met je emoties. Het thema zwelt aan, harder en harder, drums, trompetten en gitaar vallen bij en werken in een moordend tempo toe naar een climax. Vlak voor het hoogtepunt bereikt wordt haalt Maalouf plagend zijn voet van het gaspedaal en begint langzaam opnieuw. Als de tweede poging zijn piek bereikt speelt de Libanees harder dan ooit, de lichten knallen alle kanten op en vooraan in het publiek worden luisteraars gevangen in een web van euforische en tegelijkertijd hartverscheurende klanken. Dit is de man die zoveel internationale muziekprijzen won. Dit is waarvoor je komt.

De winst van het Nederlands elftal en de hoeveelheid bier die daar bij hoort zal een groot aandeel hebben gespeeld. Dat is te hopen althans. Anders is de respectloosheid van een deel van het publiek werkelijk niet te bevatten. Alsof de Koepelhal een dorpskroeg is en Ibrahim Maalouf, een wereldster, de absolute headliner van Festival Mundial, de jukebox op de achtergrond. Waarom iemand de moeite neemt om naar een jazztrompettist te gaan en er vervolgens continu doorheen te brallen blijft een mysterie. Wanneer Maalouf de laagte induikt en haast zingend door zijn trompet, een techniek die vrijwel niemand anders beheerst, een briljante, zachte solo speelt wordt de situatie ronduit genant. Zelfs op de voorste rij, tijdens het concert de enige plek waar de muziek het geouwehoer overstijgt, is de muziek bijna niet te horen. Maalouf speelt stug door, zijn bandleden kijken vertwijfeld de zaal in. Dit zijn ze duidelijk niet gewend.

Het moge duidelijk zijn: Maalouf is een trompettist en componist op eenzame hoogte. Zijn techniek en zijn virtuositeit zijn ongeëvenaard. De show is van begin tot eind spannend. Het is heerlijk om te zien met hoeveel plezier er wordt gespeeld. Ibrahim Maalouf is een fantastische bandleider die zich al dirigerend als een panther over de bühne beweegt, altijd zichtbaar genietend van het spel. Zijn naam is de enige die op het affiche prijkt, maar Maalouf heeft zichtbaar respect voor zijn uitstekende band. Wanneer een ander soleert voegt de trompettist zich meteen bij zijn achtergrondblazers, links achter op het podium. Die bescheidenheid siert hem. Muzikaal is het gewoon zeer sterk, zonder ook maar een moment te verslappen. Een beter concert binnen de hedendaagse jazzwereld zal niet makkelijk te vinden zijn. Jammer dat zo weinig van de bezoekers dit door heeft.