Half vijf is wel erg vroeg om te beginnen, zo zullen ook de heren van Blind To Faith gedacht hebben. Zo rond kwart voor vijf horen we echter toch wat gitaarklanken in de foyer doorklinken, en inderdaad blijkt BTF dan reeds het podium betreden te hebben. Bij het rijtje invloeden dat men zelf noemt, valt naast de naam van sludgecombo ‘Eyehategod’ met name de inclusie van kvlblackmetalact ‘Darkthrone’ op. Blind To Faith bewijst maar weer eens dat onze zuiderburen een goed gevoel hebben voor de meer sinistere kant van het bestaan, en maakt een soort ‘occulte hardcore’ die uw recensent zeer kan bekoren. Geldt hetzelfde voor de rest van de aanwezigen? Te oordelen aan het applaus wellicht wel, maar men kan zich er blijkbaar niet toe zetten wat te bewegen op de muziek, en dat is altijd jammer voor de sfeer. Aan Blind To Faith heeft het in elk geval niet gelegen.

Dat lukt deze Fransen zeker, al is het op een manier die niet geheel naar de zin is van de medewerkers van 013. Nadat men de situatie in ogenschouw heeft genomen en tot het besluit is gekomen dat men hier met een behoorlijk dood publiek te maken heeft, trapt de leidende provocateur twee monitoren van het podium af, vergezeld van de droogkomische woorden ‘pick it up’. En zowaar blijken daarna enkelen in de zaal bereid wat rond te gaan hopsen, en een handvol mensen begint zelfs te dansen in typische Kickbackstijl: Woest met alle ledematen maaiend rennen deze fanatiekelingen door de zaal, de rest van het publiek, dat liever niet een vuist of voet in het gezicht krijgt, tegen de wanden dwingend. Om het feestgevoel nog wat te versterken gooit het opperhoofd van deze kliertjes een bierblikje bepaald onzacht in de richting van de geluidsman, die dit projectiel ternauwernood weet te ontwijken. Vanaf dit moment zijn de 013-professionals duidelijk ‘not amused’, en dekt men de geluidstafel af om eventuele verdere schade te voorkomen. Men laat de band nog even haar gang gaan, maar als de zanger, die er een zeer typerende en door merg en been gaande Burzumesque shriek op na houdt, van de voor het podium vrijgekomen ruimte gebruik maakt door zelf tussen het publiek te springen en deze op bepaald fysiek-indringende wijze tot energieke participatie te bewegen, waarbij hij en passant zijn microfoon de ruimte in slingert, haalt men het ding op, doet de lichten aan en maakt een einde aan de show.

Een wat abrupt einde van deze hardcoremiddag, en aan de vele verbouwereerde gezichten kan men aflezen dat men een dergelijk optreden niet verwacht had. En dat verbaast ons dan weer. Kickback staat bekend om haar agressieve en provocatieve optredens, en iedereen die deze band kent weet dat voor hen een geslaagd feestje betekent dat er materiaal en eventueel wat botten moeten sneuvelen. Als je daar als toko niet voor in wil staan (iets wat wij goed kunnen begrijpen), moet je zo’n band eenvoudigweg niet boeken. Een tent als 013 leent zich helemaal niet voor een Kickbackshow – al dat dure materiaal roept bij deze gasten de ontembare drang op de zaak te slopen (het is overigens helemaal niet raar dat men bij een goed feest zaken wil slopen of in het vuur flikkeren, verkwisten kortom, dat is een heel oude menselijke behoefte waar iemand als Bataille zeer wijze dingen over heeft opgemerkt – verkwisting is in zekere zin de essentie van een feestelijke bijeenkomst, maar ja, als je er geld aan wilt verdienen heb je natuurlijk ook nog andere zaken waar je rekening mee moet houden). Een leermomentje.