WOODY & PAUL
Het is vanavond aan local heroes Woody & Paul om de avond af te trappen. Het viertal, vanavond een drietal, uit Eindhoven draait al wat jaren mee en zou voor de oplettende Incubate(d)-bezoeker geen onbekende moeten zijn, Paul van Hulten gaf afgelopen september nog een puike albumpresentatie als Man From The South in de sfeervolle Pauluskerk op het Incubate festival. Daar waar men op het laatste album Heroes and Zeros nog wel een gas terug wil nemen is daar vanavond absoluut geen plaats voor. Als door de duivel bezeten trakteren de bandleden het almaar groeiende bezoekersaantal op drie kwartier stevige spierballenrock die bij tijd en wijle doet denken aan acts als The Gaslight Anthem en Eagles of Death Metal. Het staat ze hoe dan ook prima, Paul ontpopt zich als een ware virtuoos op basgitaar en Woody toont zich een kundig gitarist en crowdpleaser. Dat de zang zo nu en dan weg dreigt te vallen de Eindhovense muur van geluid is het enig denkbare smetje op deze verder heerlijk stevige opener, je zou haast vergeten dat het drietal waarschijnlijk gewoon met de trein terug naar de lichtstad gaat en niet ook, net als de hoofdact van vanavond, afkomstig is uit Texas.
THE STRANGE BOYS
Niet veel later is het tijd voor de enige echte Texaanse van vanavond: The Strange Boys. Ook dit kwartet draait al wat jaren mee, ze verlieten de anonimiteit omstreeks 2010 na de release van het album Be Brave en de daaropvolgende tournee die ze onder meer in de kleine zaal van onze eigen 013 bracht. In het afgelopen kalenderjaar brachten de heren stiekem een van de betere platen uit, de derde langspeler Live Music staat met knappe bluesy rammelpop met in tegenstelling tot eerdere releases plaats voor een aanstekelijk pianootje.
Het uur dat volgt is wellicht het luidruchtigste in de geschiedenis van Incubated, frontman Ryan Sambol verbaast zich meermaals zichtbaar over het volume van de borrelpraat tijdens het wisselen van een mondharmonica of wanneer hij zich een weg baant richting de vleugel. Intussen rijgen de ietwat uitdrukkingsloze Texanen het ene na het andere fijne liedje ogenschijnlijk moeiteloos aan elkaar. Het is jammer dat het ronduit respectloze deel van het publiek blijkbaar geen oog heeft voor de ontzettend knappe liedjes van The Strange Boys.
Kun je de band iets kwalijk nemen? Nauwelijks, al duurt het zo nu en dan wel vrij lang voor Sambol zijn plekje achter de vleugel heeft gevonden en zijn de overige bandleden nou niet bepaald stereotype rocksterren. Het laatste album heeft de setlist van het viertal duidelijk een kwaliteitsinjectie gegeven, aanstekelijke pianoliedjes als single Me And You en Saddest worden moeiteloos afgewisseld met hogeschool rammelpop als Omnia Boa, Punk’s Pajamas en hoogtepuntje Doueh en op het einde is er ook nog tijd voor dat oude hitje Be Brave.
De fijne liedjes van The Strange Boys worden dan ook door het grootste deel van het publiek met luid gejuich ontvangen, al was het wel een sterk statement geweest als de band Be Brave iets eerder had gespeeld.