Hoe in deze seculiere tijden een kerk tot de nok te vullen? Door er een concert van I Muvrini te organiseren, zo bleek afgelopen maandag in de St. Jozefkerk Aan Den Heuvel. Die omgeving vormde dan ook het perfecte decor voor de gepassioneerde vocale muziek van de Corsicaanse gebroeders Bernardini, om over de 'kerstpreken' van broeder Jean-François nog maar te zwijgen.

Dat het besluit van 013 om dit optreden naar deze locatie te verplaatsen wijs is, blijkt al uit het feit dat de kerk reeds een half uur voor de geplande aanvang stevig gevuld is. Het merendeels oudere publiek ziet duidelijk uit naar een uitvoering op deze gewijde plek, en I Muvrini blijkt om meerdere redenen de geknipte groep om deze omgeving recht te doen. Zo verleent de volle akoestiek in deze ruimte maximale kracht aan de op zichzelf al indrukwekkende samenzang van de Corsicanen, die in stijl starten met enige Latijnse hymnen over de eeuwige rust en het Lam Gods.

Daarnaast blijkt echter ook snel dat men zich vanavond niet zal beperken tot muziek alleen. Na een begrijpelijkerwijs enigszins hakkelende, maar toch bewonderenswaardig verstaanbaar gearticuleerde voordracht van Hendrik Marsmans 'Herinnering Aan Holland', steekt voorman Jean-François Bernardini  van wal met een stichtelijk verhaal over het belang van verscheidenheid. Er blijken er nog heel wat te volgen, en het is dan ook zeker geen overbodige luxe dat er een tolk is meegekomen om zijn doorgaans in het Frans gestelde 'preken' ter plekke te vertalen. Zorg voor de aarde, een ingetogen rustieke levenshouding en geweldloosheid spelen daarin een hoofdrol.

De traditionele samenzang die steevast op een dergelijke uiteenzetting volgt, sluit goed aan bij deze boodschap (het moet gezegd dat de instrumentale begeleiding vaak een tikje kitscherig is, maar dat past welbeschouwd ook heel aardig bij de stichtelijke atmosfeer). Om de verbroedering compleet te maken, wordt het publiek na enkele liederen ook uitgenodigd deel te nemen, en hoewel het meeklappen wat aarzelend van start gaat, blijkt de kerkelijke omgeving met name bij het meezingen zeer bevorderlijk: zelfs een relatief zacht gemurmel geeft in deze ruimte al een groots effect.

Enig nadeel van deze bijeenkomst is dat de Corsicanen niet van ophouden lijken te weten en toegift op toegift blijven stapelen, waaronder een wat eigenaardige versie van 'No Woman No Cry'. Daarbij moeten natuurlijk ook weer voortdurend allerhande anekdotes de revue passeren, wat uiteindelijk tot enig gegrinnik bij het inmiddels overvoerde publiek leidt. Afgezien daarvan is dit een heel sfeervol samenzijn - je verbaast je bijna dat er na afloop niet spontaan kerstklokken beginnen te luiden.