In tegenstelling tot de dag ervoor was het afgelopen vrijdag bepaald niet druk in de zaal van café Little Devil. Slaagde het uit de Verenigde Arabische Emiraten (!) afkomstige voorprogramma Nervecell er nog in dat schaars aanwezige publiek behoorlijk mee te krijgen, bij hoofdact Wykked Wytch leek het meer met zichzelf bezig, hetgeen in combinatie met de nogal bizarre uitstraling van de band zorgde voor een eigenaardige en op een vreemde manier grappige sfeer.

VIRULENTUS
Het qua personele bezetting innig met Wykked Wytch verbonden Virulentus heeft de wat ondankbare taak de avond te openen voor een vrij doods publiek. Net als die eerste band is men afkomstig uit Florida, naar alle waarschijnlijkheid de Amerikaanse staat met de grootste dichtheid van deathmetal-groepen per hoofd van de bevolking. Met haar duistere en complexe spel doet deze band regelmatig aan haar illustere streekgenoot Morbid Angel denken, zij het dat de druk roffelende drummer iets minder strak is als het op het dubbele baswerk aankomt. Geen onaardig optreden, dat echter in de zaal nauwelijks beroering teweeg brengt.

NERVECELL
Het daaropvolgende Nervecell weet gelukkig wel wat reacties aan het publiek te ontlokken met ietwat toegankelijker deathmetal-liederen van eigen makelij en een enkele cover van Bolt Thrower, waarbij vooral het goede gitaarwerk van solist Rami Mustafa speciale vermelding verdient. Mooi ook om te zien dat het koud kloppende hart van metal zich zelfs in het Midden Oosten heeft weten te nestelen… zij het nog met mate, want volgens de zanger/bassist moet men het in Dubai nog doen met één enkel metalconcert per jaar! Op zo’n moment voel je jezelf toch maar wat verwend als westerling.

WYKKED WYTCH
Het zal wel mede door die verwendheid komen, maar in ieder geval weet Wykked Wytch vanavond weinig enthousiasme op te wekken bij de aanwezigen, die gedurende het concert ook nog wat in aantal afnemen. Grote blikvanger van de band is frontvrouw Ipek, een met lange roodgeverfde dreads getooide, gedrongen dame (een soort van trol eigenlijk), die afwisselend krijst, grunt en een enkele keer zelfs helder zingt. Haar aanblik en die van een van de gitaristen, die een pentagrammotief in zijn borsthaar heeft geschoren, maken het tamelijk moeilijk deze groep helemaal serieus te nemen. De pogingen van Ipek om de in zichzelf verdiepte dan wel aan elkaar frunnikende aanwezigen bij het gebeuren te betrekken met uitroepen als “Scream like you would do when you are getting raped in the ass” en “I think Tilburg is a big pussy waiting to be fucked,” maken het er niet echt beter op en het is dan ook hard werken om de slappe lach te bedwingen. Misschien een aanrader voor het Grublit festival van volgend jaar?