Mr. Big wel oud, maar nog (net) niet versleten

Gitarist en bassist dragen het optreden

Twan Spierts ,

Één van de grote rockbands uit het begin van de jaren negentig speelde dinsdag in originele bezetting in Tilburg. Een goed gevulde (maar niet uitverkochte) Dommelsch Zaal mocht daar genieten van de band die in 1991 een wereldwijde hit scoorde met het kampvuurnummer To Be With You. De rest van het repertoire van Mr. Big is echter een stukje harder.

Gitarist en bassist dragen het optreden

Één van de grote rockbands uit het begin van de jaren negentig speelde dinsdag in originele bezetting in Tilburg. Een goed gevulde (maar niet uitverkochte) Dommelsch Zaal mocht daar genieten van de band die in 1991 een wereldwijde hit scoorde met het kampvuurnummer To Be With You. De rest van het repertoire van Mr. Big is echter een stukje harder dan dat nummer.

Voor die iets hardere nummers is het publiek, vooral bestaande uit oudere rockers, dan ook grotendeels naar Tilburg gekomen. Mr. Big speelde tien jaar geleden voor het laatst in de originele bezetting en is nu bezig met een reünie-tour. Bij zo’n optreden is het altijd de vraag of de band het niveau van vroeger haalt. Daarop is geen eenduidig antwoord te geven. Gitarist Paul Gilbert produceert nog steeds geniale loopjes op zijn gitaar en ook bassist Billy Sheehan is ouderwets goed op dreef. Gecombineerd zijn ze misschien wel de beste gitarist en bassist die momenteel spelen. De heren zijn perfect op elkaar ingespeeld en weten met hun soms extreem lange solo’s constant te boeien. Zet daarbij een strakke drummer (Pat Torpey) en je hebt een basis voor een band waar menige zanger jaloers op zou zijn.

De enige die een klein beetje tegenvalt is frontman Eric Martin. Vooral aan het begin van het optreden lijkt hij niet heel erg goed bij stem en is het af en toe zelfs een beetje vals. Zijn karakteristieke stem is niet meer wat het ooit geweest is. Gelukkig vangen de andere muzikanten met hun driestemmige zang dat meestal goed op. Hoogtepunt is verder het moment dat de bandleden elkaars gitaarhalzen bespelen. Ook de vele duels tussen gitarist en bassist zijn zeer vermakelijk; aan snaaracrobatiek geen gebrek dus. Het zijn Gilbert en Sheehan die de band moeten dragen, vooral tijdens de iets hardere nummers. Maar zij zijn zo’n genot om naar te luisteren, dat het publiek het allemaal best vindt.