In aanloop naar een live-dvd opname in progressief walhalla De Boerderij in Zoetermeer, gaf  Damian Wilson Band afgelopen zondag een try-out in de Bat Cave. Die verliep bepaald niet rimpelloos, maar het charisma van de frontman en het plezier op het podium maakten veel goed.

Bij het aantreden van de band rond de klok van negen valt onmiddellijk op dat toetsenist Joost van den Broek wel een zeer radicale verouderingskuur heeft ondergaan. Het blijkt echter iets anders in elkaar te zitten. Uitleg van boegbeeld Damian Wilson leert ons namelijk dat Van den Broek vanavond helaas verhinderd is en zijn vervanger (ene Chris Mars als uw verslaggever het goed verstaan heeft) het gehele deze avond te spelen repertoire in slechts twee weken uit zijn hoofd heeft moeten leren. Waarlijk een niet geringe prestatie in de context van een progressieve groep als deze, waarin de toetsen een belangrijke rol spelen. En zoals later zal blijken een prestatie die ook niet volstrekt vlekkeloos geleverd wordt.

De avond begint echter voortvarend met de nodige stevige nummers uit de carrière van Wilson, onder andere van zijn behoorlijk obscure, oude groep Landmarq, die niemand naast de dienstdoende 3VOOR12/Tilburg-fotograaf van vanavond schijnt te kennen, wat de pret echter niet mag drukken. Te meer daar de zanger ondanks zijn bijna veertig levensjaren onverminderd enthousiast is en zich niet te beroerd voelt om tijdens instrumentale passages in het publiek te springen om dat tot in de achterste regionen van de zaal middels handgeklap bij het concert te betrekken. Met name de Ayreonkraker Into The Black Hole, waarbij Wilson even in de huid van Bruce Dickinson kruipt, kan op veel goedkeuring van de aanwezigen rekenen.

Daarna is het tijd voor het akoestische deel van de set, maar niet voordat onze Engelsman behoorlijk wat tijd verknoeit met het inpluggen en stemmen van de gitaar die hij nu nodig heeft. De ruimte die hij hierbij laat vallen wordt echter tamelijk spontaan ingevuld door de toetsenist, die na enige stimulerende opmerkingen van de vrolijk voortbabbelende Wilson Bohemian Rhapsody inzet. Het is typerend voor de zeer losse, maar ook ongedwongen sfeer van vanavond. Wanneer meneer dan eindelijk klaar is, bereikt het optreden met ontroerende liederen als Homegrown zijn intieme hoogtepunt.

Terug naar het hardere werk, waarbij Wilson vocale steun krijgt van Robert Soeterboek om een compositie van Ayreons Into The Electric Castle te vertolken. Meteen verslikt de toetsenist zich stevig in zijn partij, tot grote hilariteit van de andere groepsleden. Na een kort moment van chaos gaat de show verder met wat obscure parels, om de reguliere set te eindigen met Sanity’s End van Threshold. Hierna mag (of moet) de vader van de gitarist naar voren komen om het begin van (I Can’t Get No) Satisfaction te zingen, ongetwijfeld tot zijn grote opluchting even later met hulp van publiek en band. Met een tweede rock ’n roll evergreen, te weten If You Want Blood (You’ve Got It) komt het concert tot een passend losbandig einde.

Al met al een vermakelijke bijeenkomst, die echter niet bepaald strak geregisseerd overkomt. Het is te hopen dat Van den Broek wel aanwezig is bij de live-opnames in De Boerderij, alsook dat Wilson zijn set iets beter voorbereidt, anders gaat die dvd vermoedelijk een wat eigenaardig beeld opleveren van dit progressieve rockcollectief. Maar dat gaat vast goed komen. Het zou per slot van rekening niet de eerste keer zijn dat een rommelige generale repetitie uitmondt in een prima première.