Burnt By The Sun ondanks andere zanger toch briljant

Anaphylactic Shock valt in het water

Linda van Loon ,

Na een afwezigheid van vijf jaar zijn de heren van Burnt By The Sun helemaal terug. Eerder dit jaar verscheen de nieuwe cd en woensdagavond gaven ze de aftrap van hun Europese tournee in de Bat Cave van 013. In het voorprogramma speelt Anaphylactic Shock een thuiswedstrijd.

Anaphylactic Shock valt in het water

Terwijl het buiten pijpenstelen regent, is het in de Bat Cave knus, warm en gezellig. De Tilburgse heren van Anaphylactic Shock maken daar echter meteen een eind aan. Donkere klanken en teksten als: 'Children of Doom' zorgen voor een duistere sfeer, zoals we deze graag hebben in de Bat Cave. De heren speelden eerder in Restless Youth, No Turning Back en  Dead Rivers en weten wel hoe ze een bak gezonde herrie moeten produceren.

Op plaat staat het als een huis, maar vandaag valt het allemaal wat tegen. De zanger trekt bij ieder nummer zijn meest angstaanjagende grimas en is daarmee net iets te vroeg voor Halloween. De rest van de band doet hard zijn best om de combinatie van doom en sludge ergens naar te laten klinken. Helaas missen ze hiervoor een vol zwaar geluid, wat eenvoudig op te lossen zou zijn door de toevoeging van een extra gitarist. Vanavond wil het echter niet. De doom-stukken gaan te snel en voor sludge is het net niet traag en meeslepend genoeg. Jammer.

Eerder dit jaar kwam Burnt By the Sun na lange afwezigheid met een nieuwe plaat en een Europese tour was het logische gevolg. Niet voor de zanger Mike Oleander die ook verantwoordelijk te houden was voor de stilte van vijf jaar van de band. Mike is een echte familieman en verkiest vanavond dan ook zijn kroost voor het publiek in de Bat Cave. Wel stuurt hij een waardige vervanger in de vorm van Aaron Wolff. Geen onbekende in de metalscene want normaal gezien zorgt hij voor de vocale herrie bij The End.

Vanaf de eerste seconde van openingsnummer There Will Be Blood is duidelijk dat we hier te maken heben met een strakke band vol energie die er duidelijk meer dan zin in heeft. Dat Aaron Wolff's stem een kleiner bereik heeft, nemen we voor lief. Een uur lang worden er oude en nieuwe nummers afgevuurd. Hoogtepunten kent de show niet, ieder nummer is een hoogtepunt op zich. Het publiek gaat bij elk nummer uit zijn dak en lijkt de nieuwe zanger ook te kunnen waarderen. Wolff rent van hot naar her, maar stiekem is het leuker om te kijken naar de bassist die al ietwat op leeftijd is, maar als een echte virtuoos de snaren bespeeld.